Dag 88, 11/07. Pedrouzo - Compostela, 19 km
Er heerste gisteravond echt een feeststemming in de herberg. Meestal liggen de eersten om 9 uur reeds onder de wol maar gisteravond was iedereen uitgelaten, vooral dan het jonge volkje in de zaal naast ons. Tot mijn verbazing komt daar rond half elf wel verandering in en gaat het licht uit. De regels van het huis denk ik.
Om half zes word ik wakker omdat een koppel zich klaar maakt om te vertrekken. In mijn hoofd verklaar ik hen voor gek. Wie staat nu zo vroeg op om 15 km af te leggen? Want dat is de afstand die ons volgens mij nog rest tot Compostela. Ik draai me nog eens lekker om. Mijn oordopjes doen blijkbaar goed hun werk want als ik een uur later terug wakker word is bijna iedereen al vertrokken.
Om zeven uur ben ik dus alweer een van de laatsten om te vertrekken. Het is te laat om die gewoonte af te leren… Bij de eerste kilometerpaal merk ik dat er toch nog 19 km af te leggen vallen, 4 meer dan ik dacht. Dat is een uur stappen, en ik wil graag ‘s middags in Santiago zijn. Dat is geen reden om de intentie om te vertragen overboord te gooien maar er valt ook geen tijd te verliezen. Voor het laatst klinkt onderweg overal het “Ola, buen camino” als je iemand voorbij komt.
Ik ben aangenaam verrast door de weg die we afleggen. Voor dit laatste stuk had ik om een of andere reden vooral grote wegen verwacht maar het loopt heel anders. We lopen grotendeels langs ruime boswegen en tot mijn grote vreugde zijn ook de eucalyptusbomen nog steeds van de partij. Er zijn ook veel meer hellingen te beklimmen dan ik verwachtte. Dit blijft dus echt camino tot we in de buurt van de stad komen. Het enige wat tegenvalt is dat het begint te miezeren. Ik was zo graag met een streepje zon aangekomen in Compostela. Dat zit er vermoedelijk niet in maar laat het alsjeblieft niet regenen.
Op een kilometer of vijf passeer ik Monte do Gozo, een heuvel vanwaar ik voor het eerst de torens van de kathedraal te zien krijg. Een emotioneel moment. Ik weet nu ook zeker dat ik zonder problemen op het afgesproken uur kan aankomen en wandel dus heel ontspannen verder.
Ik beland stilaan in de voorstad van Compostela die al even kleurloos is als elke voorstad. Maar daar kom je nu eenmaal niet onderuit als je naar het centrum wil. Als ik in de buurt van de kathedraal kom merk ik dat ik nog een half uur te vroeg ben, want ik heb net op het middaguur afgesproken met Elly voor de trappen daar. Er is dus nog tijd voor een theetje.
Eindelijk is het zo ver en zak ik af naar de Praza do Obradoiro, het plein voor de kathedraal. Ik loop onder de poorten door waar iemand doedelzak staat te spelen. Bijna onmiddellijk zie ik mijn ontvangstcomité staan: Elly, en Sonja die meegereisd is, maar ook Myriam, onze gastvrouw ter plaatse, en haar hele gezin staan me op te wachten. Het weerzien is heftig en emotioneel na drie maanden scheiding. We knuffelen mekaar plat. Zelfs de mensen in het toeristisch treintje dat staat te wachten kijken vertederd toe. Hier hebben we allebei wekenlang naar uitgekeken.
Na wat foto’s voor de kathedraal moet ik nog mijn ‘Compostela’ gaan afhalen, het getuigschrift van mijn camino. Daarna willen we graag de kathedraal bezoeken maar er staat een ellenlange file te wachten voor de ingang. Gewoon niet te doen. We gaan dan maar wat eten in een prima restaurantje vlakbij. Handig zo’n privé gidsen! Na het eten is de file opgelost en kunnen we zonder problemen binnen. De energie in de kathedraal is overweldigend, vooral wanneer we het beeld van de heilige kunnen gaan begroeten. Onvergetelijk.
Na een korte wandeling door de stad rijden we naar de stek van Myriam en Roberto, zo’n uur rijden van daar. Daar worden we zeer gastvrij ontvangen en praten de rest van de dag nog verder over onze ervaringen en interesses. Ik neem nog een douche en trek voor het eerst in 3 maanden andere kleren aan!
Het is echt afkicken na 3 maanden trekken, maar een betere opvang dan deze kan ik me niet dromen. Ik denk dat ik nog weken lang landschappen, bomen en bergen aan mij ga zien voorbijtrekken in mijn dromen.
Het grote project is afgelopen. Vanaf nu is het bouwen aan ‘mijn leven na de camino’. Een leven dat er onvermijdelijk heel anders zal uitzien.
Dank jullie allemaal om met me mee te reizen. Morgen nog een laatste bijdrage en dan sluit ik deze blog af.
Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:
- Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
- Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
- Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)
