Dag 87, 10/07. Arzua - O Pedrouzo, 18,5 km

Het wordt me het nachtje wel! Eerst kan ik moeilijk inslapen, wellicht omdat het tot 10 uur klaar is. Dan is er de kerel boven me die geen minuut stil ligt terwijl alle schokken en trillingen in zo’n stapelbed voelbaar zijn. Uiteindelijk val ik in slaap maar om half drie moet ik een plasje doen. Op de gang komt een jonge kerel me tegemoet en raadt me aan een toilet beneden te gebruiken. Ik vraag me af wat er scheelt met dit toilet. Ondergekotst of zo? Ik werp een blik naar binnen maar zie niets bijzonders. Ook het toilet op zich ziet er OK uit. Ik kijk de jongeman niet-begrijpend aan en vraag wat er aan de hand is. Hij veegt met zijn vinger over de vloer en daar hangt dan een laagje lichtblauw poeder aan. Huh? Nu ja, ik sta hier toch al binnen dus doe ik toch maar mijn plasje. Als ik terug buiten kom zie ik een andere jonge kerel verwoed de spiegel staan afwrijven in het damestoilet ernaast. Alles hangt onder hetzelfde lichtblauwe stof. Ik vraag wat er aan de hand is. Blijkbaar heeft een maat van hen, wellicht stomdronken, zich geamuseerd met de brandblusser in de toiletten leeg te spuiten…

Ik raak gelukkig terug in slaap maar om vijf uur loopt de eerste wekker al af. Daarna om het kwartier een andere. Met daarop natuurlijk het nodige gestommel. Een voor een staat iedereen op. Van slapen komt niks meer in huis. Om half zeven sta ik van miserie zelf maar op. Om zeven uur kijk ik door het raam en zie al een heuse processie van pelgrims door de straat trekken. Mijn ontbijt neem ik nog in de keuken maar om half acht ben ik zelf al op wandel.

Er is veel volk onderweg. Ik hoef zelfs de pijlen niet meer te zoeken, gewoon de file volgen. Daaronder vrij veel jonge kinderen, te voet of met de mountainbike. En wie echt te jong is om te stappen mag in de kinderwagen mee. Aan stempelplaatsen is er echt geen gebrek. Ik kom de ene bar na de andere tegen en overal kan je, na je drankje, ook je boekje laten afstempelen. Er is ook een kapelletje waar de stempel klaar ligt, en kunstenaars langs het parcours gebruiken hun stempel als lokmiddel voor de pelgrims.

Ik ben onderweg naar mijn laatste albergue. Reeds dagen heb ik niks meer gereserveerd en toch ben ik altijd moeiteloos aan een bed geraakt. Vandaag wil ik mijn kansen echter niet verkijken, dus stap ik toch door zonder te stoppen voor een terrasje om bij de eersten in Pedrouzo aan te komen. Zo steek ik de 7-uur-trein vlot voorbij, zeker degenen die wel op een terrasje blijven plakken. Op die trein een groot pak jonge mensen, blijkbaar een school. Daaronder de jongeman die ik vannacht op de gang tegen kwam. Hij laat me weten dat ze met zijn tweeën meer dan drie uur hebben staan poetsen en er dus van slapen niet veel in huis is gekomen. Het zijn Spanjaarden uit Sevilla. Ik feliciteer hem oprecht om zijn verantwoordelijkheidszin.

Tussen 9 en 10 heb ik het peleton blijkbaar achter me en loop ik quasi alleen. Slechts hier en daar kom ik nog een zeldzame pelgrim tegen. De rust is terug.

De hele dag wordt getekend door 1 enkel gevoel dat alles domineert: dat van dankbaarheid. Dankbaar dat ik deze camino heb mogen beleven, dankbaar dat alles zo vlot is verlopen, dankbaar om de contacten, de inzichten, de lessen, de natuur… Eigenlijk kan ik de opsomming beter weglaten. Dankbaarheid is gewoon een basisgevoel geworden dat alles doorspekt. Een gevoel dat volgens mij hand in hand gaat met een geluksgevoel. Ik kan me het ene moeilijk voorstellen zonder het andere.

Bij het overlopen van de mogelijke albergues valt 1 naam me op, toevallig. Als ik de stad binnenloop blijkt de eerste albergue die ik tegenkom volzet, de tweede lijkt niet meer te bestaan en zo eindig ik toch bij diegene die me ingefluisterd werd. Een stemmetje in mijn hoofd zegt: “Waar maak je je toch druk over, je weet toch dat we voor je zorgen!” Ja, blijkbaar wel. Deze herberg is vrij groot en modern. Een laatste douche, een laatste broodje gaan eten in een bar, en vanavond? Wat is er toepasselijker op deze camino dan een laatste pizza te gaan eten?

Morgen wil ik op tijd vertrekken. Nog zo’n 15 km scheiden me van mijn einddoel. Zonder ongelukken ben ik tegen de middag daar. Het is een vreemd gevoel maar ik kijk er super hard naar uit.

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

1. Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
2. Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
3. Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)