Dag 86, 09/07. Melide - Arzua, 13 km

Wat een zware tocht vandaag: volle 13 km! Maar grotendeels via bosweg, gelukkig. Ik ben er anders niet goed bij met mijn hoofd vandaag: twee keer mis gelopen. De eerste keer omdat ik naar de eucalyptusbomen liep te kijken. Toen werd ik letterlijk teruggefloten door een man die met zijn hele gezin op pad was. De tweede keer zat ik gewoon met mijn hoofd in de wolken. In het eucalyptusbos viel me voor het eerst het aroma op van deze bomen. De hele lucht was er van verzadigd.

Vrij snel steek ik twee jonge Spaanse meiden voorbij. Die hebben absoluut geen moeite met onthaasten! Al veel geoefend denk ik. Er is duidelijk meer volk onderweg op de Frances dan op de Primitivo, maar het is geen hielen trappen zoals ik vreesde. Ook de horden Amerikanen en Duitsers zijn nergens te bekennen, ik hoor bijna enkel Spaans spreken. Ik had me dus inderdaad voor niks druk gemaakt op voorhand.

Om 10 uur hou ik halt aan een bar. Het is echt koud vanmorgen en mijn handen en armspieren zijn verstijfd. Toch haal ik mijn schriftje boven en maak wat aantekeningen over een thema dat me sinds gisteren bezighoudt, namelijk ‘verdriet’. Ik heb daar in mijn leven zelf intens mee te maken gehad, maar het is vooral tijdens mijn opzoekingswerk rond onze stamboom dat dit thema mij opviel. Het vroegtijdig verlies van een partner roept natuurlijk veel verdriet op, maar het was vooral de ongenadige kindersterfte in sommige families die me deed huiveren. Onverwerkt verdriet kan je leven zwaar belasten en zelfs genetisch doorgegeven worden aan de volgende generatie. Op die manier wordt het een karmische belasting die het hele nageslacht kan belasten, tot meerdere generaties toe, tot er een uitweg voor geboden wordt.

Verdriet is lijden als gevolg van (de perceptie van) een verlies, het verlies van iets of iemand dierbaar. Maar je kan pas iets verliezen wanneer je het bezit. Zoals ik met mijn zakmes. Maar onze geliefden bezitten we niet, dus kunnen we ze niet verliezen. Verdriet accepteert de onvermijdelijke lotsbestemming van iemand niet. Het focust volledig op de afscheiding en niet op alles wat er aan voorafging. Verdriet is dus heel egoïstisch. Het is eigenlijk zelfmedelijden. Dat mag maar we zouden het wel moeten beseffen in plaats van ons het slachtoffer te voelen van het verlies. Elk verdriet zou eigenlijk moeten omgevormd worden tot dankbaarheid om wat geweest is. Dat, plus de aanvaarding van al wat gebeurt zou heel veel lijden (hebben) kunnen voorkomen. Het draait alweer om loslaten. Waarom hebben we het daar toch zo moeilijk mee? We beschouwen onze band met iemand waar we aan gehecht zijn, of het nu onze kat is of een ouder, als iets blijvend en dat klopt natuurlijk niet. We moeten beseffen dat we met iedereen in ons leven ooit samen kwamen, samen een eind weegs gaan, en dan weer uit mekaar gaan, op welke manier dan ook. Als we in dat besef zouden leven zou afscheid nemen veel natuurlijker en minder pijnlijk worden. Maar we klampen ons vast en dat is wat pijn veroorzaakt.

Terwijl die gedachten in mijn hoofd spelen ben ik voor ik het weet ‘s middags al iin Arzua. Alweer een stadje van niks, net als Melide gisteren. Bovendien is het zondag en is alles gesloten wat niet op de pelgrims is afgestemd. Maar bars en albergues zijn er hier bij de vleet, ik zal dus niks te kort komen. Ik heb nog tijd voor een bocadillo (broodje) en een kop thee voor de herberg opent. De verkenning van het stadje is gauw gebeurd. In het straatbeeld alweer een verkoper van lotjes. Onvermijdelijk hier in Spanje. Verder is het rusten en nog wat rondkuieren.

Morgen nog zo’n “inspanning” als vandaag, en dan dinsdag de eindspurt naar Santiago. Elly is intussen goed en wel onderweg en zal pas morgenavond laat aankomen bij onze vriendin Myriam.

Soms had ik vandaag onderweg het gevoel dat ik er eigenlijk al ben, dat ik enkel nog wat moet stappen…

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

1. Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
2. Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
3. Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)