Dag 85, 08/07. Ferreira - Melide, 17 km

Ik heb heerlijk geslapen vannacht. Dat heeft me ook deugd gedaan. Mijn lichtwerkers (een sub-divisie van je Helpers, cfr. Christina von Dreien) hebben ook niet stil gezeten. Terwijl ik gisteren amper de trap op of af kon wegens pijn in mijn Achillespezen lukt dat vanmorgen probleemloos. Maartje stelde me een tijd geleden al de vraag hoe het komt dat mijn klachten altijd zo snel genezen. Ik denk dat wat hulp van bovenaf daar niet vreemd aan is. Hoe dan ook, ik masseer mijn pezen nog wat en doe wat stretchings, en de ochtend verloopt probleemloos.

Ik stel me wel de vraag hoe het komt dat ik na drie maanden stevig doorstappen, zonder peesproblemen, hier nu ineens mee geconfronteerd word. Dat is niet logisch, zeker niet nu ik het rustiger aan doe. Het heeft eerder weg van een signaal: vertragen vriend! Qua kilometers kan het ook niet anders dan dat ik korte tochten maak, anders ben ik voor Elly in Compostela. Qua tempo lukt het ook nog net, al is dat met wat meer moeite. De aard van het beestje, denk ik. Het lijkt wel alsof die Achillespees naar me knipoogt en zegt: “Ik hou je in de gaten!”. En zoals dat zo vaak loopt: wanneer de boodschap aangekomen is verdwijnt ook het signaal, de klacht dus. Ik wandel de hele dag probleemloos.

Daarmee is ook het allereerste thema van deze camino terug aangesneden: vertragen. Zo laat op mijn reis word ik er nog eens met mijn neus bovenop geduwd.

Ik vertraag dus, met als gevolg dat vier Spaanse vrouwen me vrolijk kwebbelend voorbijsteken. En, vreemd genoeg, ook dat irriteert me vandaag niet. Ik besef nu dat iedereen de camino op zijn manier invult. Of dat nu in stilte is of kwebbelend, of je nu 10 of 40 km per dag aflegt, of je nu van thuis of van Oviedo vertrekt, of je nu 17 kilo meesleept of je rugzak door een koeriersdienst ter plaatse laat afleveren, het maakt allemaal niet uit. Eigenlijk schaam ik me een beetje over mijn eigen pretentie en vooringenomenheid tegenover anderen.

En zo wordt het tweede grote thema van vandaag haarscherp duidelijk: loslaten! Loslaten van mijn angsten, mijn verwachtingen, mijn vooroordelen, mijn verleden en mijn toekomst. Vertragen en loslaten: twee oerbelangrijke thema’s die me nu, zo kort voor het einde, voorgeschoteld worden. Heftig is dat! Ik leer nog altijd bij!

Om 10 uur is het tijd voor een appeltje en ik passeer net een eucalyptusbosje. Dat kon niet beter uitkomen. Ik laat de schoonheid van het bos op me inwerken en beluister opnieuw de opname van een gesprek met Sonja van twee weken voor mijn vertrek. Toen al had ze me voorspeld dat het loslaten van verwachtingen een heel belangrijk thema zou worden op mijn tocht. Ik heb toen heftig ja geknikt maar kon niet vermoeden hoe lastig dat zou worden. Het heeft me heel wat tijd gekost maar ik denk dat ik uiteindelijk toch een goeie leerling geweest ben. Ik besef nu dat er een belangrijke stap ligt tussen het weten en het voelen van iets en dat is de ervaring. Dat is net het wonder van de camino. Wekenlang krijg je de kans dingen te ervaren die tijd vragen om binnen te sijpelen, maar dan werken ze als een brandmerk: je raakt ze niet meer kwijt.

Het viel me al eerder op dat de kerkhoven hier heel anders zijn dan bij ons. De kisten worden in een muur gestapeld. Logisch eigenlijk, want hier graaf je niet zo maar een gat in de rotsige bodem.

Onderweg merk ik veel kleine smalle gebouwtjes op poten. Ook dit zijn horreos (opslagschuurtjes) vernam ik gisteren, maar dan veel kleiner en smaller dan wat ik eerder tegenkwam.

Om 2 uur ben ik al in Melide waar ik dus de Camino Frances vervoeg. De albergue O Cruceiro bevindt zich op een groot kruispunt in de stad waar net een lange stoet van vrachtwagens luid toeterend voorbij trekt. Er is net een soort wijdingsfeest aan de gang weet de man aan het onthaal me te vertellen. Ik heb dus tijd zat voor mijn blog, een wandeling door de stad en een hapje eten.

Nog drie keer slapen en het is zo ver. Het aantal kilometers op de kilometerpalen lijkt stilaan belachelijk laag… Santiago wenkt!

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

  1. Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
  2. Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
  3. Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)