Dag 77, 30/06. Campiello - Berducedo, 27,5 km
Ik ben op tijd op want ik verwacht wel een en ander van vandaag. Een stevig ontbijt moet me voorbereiden op de tocht. Toch niet zo stevig als de Sloveen en zijn Zwitserse reisgezellin die ik sinds gisteren ken, want die eten samen eerst een half dozijn appelsienen op met daarna een grote kom porridge.
Helaas, buiten hangt een dikke erwtensoep. Bovendien zijn mijn schoenen nog nat van de regen gisteren, en natte voeten zijn niet echt bevorderlijk. Maar mijn kousen vangen dat probleempje blijkbaar goed op. En een uurtje na mijn vertrek breekt de zon door. Ik zo blij als wat: de bergroute zal dus geen probleem zijn. Als ik bij de scheiding tussen de hoge en de lage route aankom is de keuze dus snel gemaakt.
Zo gauw ik de eerste klim boven kom weet ik al dat ik vandaag veel te veel foto’s ga maken. Het uitzicht is schitterend. Wat later vult het dal onder ons zich terug met mist, maar ook dat levert mooie plaatjes op, en wij zitten hoog en droog.
Ik heb al veel, heel veel mooie dingen gezien op mijn tocht, maar vandaag spant toch echt wel de kroon. Wellicht ook omdat we de hele dag ‘op hoog niveau’ blijven, zodat de panorama’s zich opvolgen. Het blijft natuurlijk heel veel stijgen maar de moeilijkheidsgraad valt mee. Ik heb al steilere hellingen getrotseerd. Twee dingen vallen me hierboven op: geen vogels te zien maar wel heel veel windmolens in de verte.
Jammer genoeg is hier een paar jaren geleden de hele streek afgebrand. Veel verkoolde bomen en struiken zijn daar nog de getuigen van.
Helaas ook hier een kruisje voor iemand die zijn camino niet overleefd heeft. Ook gisteren en voorheen in de Pyreneeën zag ik dergelijke gedenktekens. Sommige mensen overschatten blijkbaar zichzelf of onderschatten de uitdagingen van de camino.
Ik begrijp ook waarom deze route de Hospitales route wordt genoemd. Her en der zijn er overblijfselen van ‘hospitalen’, huisjes waar al in de 15e eeuw zieke pelgrims werden opgevangen om te rusten en verzorgd te worden.
Voor de middag kom ik de Franse Amelie weer tegen met haar twee gezellen, een landgenoot en een Filippijn. Ik eet mijn brood met een fantastisch uitzicht.
Het uitzicht hierboven is betoverend. Ik kan het dan ook niet laten een stukje van de weg af te wijken en achter een muurtje een ruime meditatie te doen, begeleid door mijn favoriete muziek. De plaat heet heel toepasselijk “Sacred Spaces”, heilige plaatsen. Als dit gebergte geen heilige plaats is dan weet ik het niet meer.
Naar het einde van de tocht passeer ik een plekje met een paar oude natuurstenen huisjes. Net een postkaart! Met kerkje!
Het moeilijkste stuk vandaag is eigenlijk de afdaling. Die gaat over een vrij steil rotspad met veel losliggende stenen die heel makkelijk wegschuiven onder je voeten. Twee keer moet ik een serieuze sprong maken om niet horizontaal te eindigen.
Als ik in de herberg aankom wacht me een onaangename verrassing: mijn geliefde zakmes is onvindbaar. Een paar kilometer geleden had ik er nog een appelsien mee geschild maar nu is het zoek. Ik zoek het heuptasje af waar het altijd inzit, ook de andere kant, mijn broekzakken… Niks te vinden. In paniek trek ik de conclusie dat er maar 1 verklaring is: het moet blijven liggen zijn waar ik mijn appelsien heb gegeten. Al lijkt me dat vreemd want ik berg het altijd meteen terug op. Op mijn sandalen loop ik terug naar de plaats waar ik gestopt was voor mijn versnapering. Het blijken toch 5 km te zijn. Wat erger is: van mijn mes geen spoor, hoe grondig ik ook zoek. Behoorlijk ontgoocheld loop ik terug naar de herberg. Ik ben ruim 2 uur kwijt en heb 10 km extra gelopen voor niets. In een laatste wanhoopspoging doorzoek ik opnieuw mijn rugzak en kijk, daar is het mes! In een van de zakjes die ik al twee keer gecheckt had maar blijkbaar niet grondig genoeg. Dit lijkt me een serieuze test in gelijkmoedigheid, een test die ik goed doorstaan heb. Want hoe zeer ik ook aan dit mes gehecht ben, ik heb me emotioneel niet uit mijn lood laten slaan. Voor de rest is de boodschap duidelijk: bezin eer ge begint. Een beetje grondiger zoeken had me veel tijd en moeite kunnen besparen.
Terug in de herberg schuif ik mee aan tafel met Maartje, de Nederlandse met wie ik ook gisteren al samen gegeten heb, samen met een Zweed en een Amerikaanse. Na het eten zetten we onze babbel verder. Ook Maartje is, vanuit religieuze achtergrond, overtuigd dat er voortdurend voor ons gezorgd wordt als we er voor open staan. We wisselen een aantal ervaringen en verhalen uit over synchroniciteit en komen samen tot de conclusie dat het leven er zo veel eenvoudiger en efficiënter op wordt als je in vertrouwen leeft.
Ik eindig de dag met een overzicht van wat me nog te wachten staat op deze tocht want Compostela nadert met rasse schreden. Op het eerste gezicht ziet mijn planning er gunstig uit, met misschien zelfs wat tijd over voor een extraatje hier of daar, misschien wel in Lugo.
Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:
- Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
- Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
- Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)