Wat een ochtend! De vieze vent van gisteravond heeft de hele nacht liggen hoesten als een teringlijder. Laura had me er al voor gewaarschuwd. Zij had de vorige nacht ook met hem gelogeerd. Mijn oordopjes houden het gehoest enigszins op de achtergrond maar ik kom er niet onderuit. Vanmorgen was hij in alle vroegte al verdwenen maar laat een ravage achter. De halve keuken staat onder water. Blijkbaar heeft hij de afvoer van de spoelbak losgetrokken, de elektrische kookplaat laten aanstaan en verder een hoop rotzooi achtergelaten. Als ik om 7 uur op sta is Laura al volop aan het poetsen…

Het is fel mistig als ik vertrek. Ook in mijn hoofd blijkbaar want ik ben pas vertrokken als ik merk dat ik mijn wandelstokken ben vergeten. Shit! Ik moet wachten tot kwart voor negen als de eigenares haar winkel komt open doen. Ik leg haar de toestand met de keuken nog uit en ze is me dankbaar voor de uitleg en het poetswerk.

Boos om mijn eigen stommiteit vertrek ik vierklauws. De mist trekt langzaam op en ik krijg weer zicht op de mooie omgeving, maar niet voor lang. Tegen de middag betrekt de lucht, de mist komt terug opzetten en het begint te regenen. Het stopt niet meer met regenen tot ik aankom bij de herberg, integendeel, het gaat harder regenen en hevig waaien.

In de loop van de voormiddag krijg ik plots het gevoel dat ik een hoop ‘gezelschap’ voel rondom me. Ik ga zitten voor een meditatie, leg een van de edelstenen die ik bij heb op mijn derde oog en eentje op mijn zonnevlecht en ga door met mediteren. Helaas beginnen de achterblijvers me een voor een bij te halen en is het gedaan met de rust.

In de late voormiddag word ik gebeld, in het Spaans. Of ik Laura ken? Ze is vanmorgen blijkbaar haar paspoort vergeten in de herberg. Erg genoeg want zo raakt ze nooit terug thuis, of ze kan zelfs niet inchecken in een herberg vanavond. Maar wie komt hier vanavond binnengewaaid? Laura, met paspoort. Ze is met de bus teruggekeerd en de hospita heeft haar tot hier teruggebracht.

In een mooi kerkje krijg ik nog een extra stempel.

Onderweg staat deze kerel ons nog op te wachten, met zijn staf als zonnewijzer.

Verder verloopt de tocht grotendeels zoals gisteren, alleen natter. Slechts 1 obstakel onderweg, wel, eigenlijk 6. Op het smalle pad komen ineens een half dozijn koeien op me af. Ik ga opzij staan maar ze lopen niet door. Een kanjer van een koe jaagt met haar hoorns de jongeren achter zich en kijkt me aan met een blik van “Ga je nu teruglopen en plaats maken of niet?” Neen natuurlijk, er is plaats genoeg om door te lopen. Het lijkt een spelletje te worden tussen ons van ‘wie heeft het meest geduld?’ Ze gaat zelfs ostentatief dwars over het pad staan, zo van ‘hier kom je toch lekker niet door ‘. Tja, dat had ik ook al door. En ik had geen zin om zo’n por van die hoorns te krijgen zoals de andere koeien. Met zachtgevooisde stem leg ik haar uit dat alles ok is, dat ze niet bang moet zijn voor me, dat er plaats zat is, maar ik vrees dat koeien niet gewend zijn aan een zachtgevooisde stem. Ik had beter eens goed kunnen schreeuwen. Een van de laatste koeien houdt het voor bekeken en maakt rechtsomkeer, de rest volgt. Ik loop achter hen aan. Bij een insprong gaan ze allemaal netjes even opzij staan ik denk dat het probleem geklaard is, maar twee van hen springen meteen terug het pad op en de rest volgt alweer. Nog wat verder gaan ze dan toch een soort zijpad op en ik kan doorlopen. Eentje slaagt er in net voor mij weer het pad op te springen en brengt daarmee zichzelf in nesten. Die wil natuurlijk terug naar de kudde maar dan moet ze mij voorbij en daar heeft ze blijkbaar een duivelse schrik voor. Al veel slaag gekregen van de boer of boerin vrees ik. Uiteindelijk vindt ook die koe een uitweg en kan ik doorlopen. Ik kijk nog eens achterom om te zien of de alfa-koe geen ultieme aanval in de rug voorbereidt maar ze zijn al lang niet meer te zien.

Rond drie uur kan ik kiezen tussen de asfaltweg naar Campiello of de camino volgen. Ik wil waar voor mijn geld en volg het pad dat intussen natuurlijk in een modderweg veranderd is. Om half vier ben ik al ter plaatse. Nog nooit was ik op deze camino zo vroeg. Ik ben als eerste in de herberg. Waauw! Ik drink een paar theetjes om op te warmen en maak een praatje met de nieuwkomers hier. Ook mijn blog was nog nooit zo vroeg klaar, wat betekent dat ik vandaag extra vroeg naar bed kan. Ik hoop en bid dat het weer me morgen toelaat de bergroute te nemen want daar kijk ik echt naar uit. Straks nog een hapje eten en dan gaat, bij mij althans, het licht uit.

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

1. Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
2. Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
3. Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)