Dag 73, 26/06. Priesca - La Pola Siero, 36 km

Ik was gisteren inderdaad op een hoogtepunt geëindigd dus hoefde ik me vanmorgen alleen maar te laten zakken langs een boswegje. Alleen jammer dat het kerkje nu gesloten was want dat leek me gisteren heel aantrekkelijk.

Na het boswegje volgt weer asfalt tot in Villaviciosa. Na Saint-Jean-Pied-de-Port en Irun is dit het belangrijkste draaipunt op de camino. Hier moet je kiezen tussen de Norte verder volgen of de Primitivo op gaan. Een keuze met veel consequenties.

Maar eerst heb ik andere katten te geselen. Ik vind vrij vlot het postkantoor waar ik behoorlijk lang mijn beurt moet afwachten. De post functioneert hier in Spanje even tergend traag als bij ons in België. Ik had al mijn engelen aangeroepen om deze stap aub zonder problemen te laten verlopen. Ik moest en zou mijn ballast hier kwijt raken. Ik krijg alvast zonder problemen een redelijke doos aangereikt en begin die barstensvol vol te proppen met alles wat ik echt niet meer kan gebruiken: mijn tent, luchtmatras, warme kleding, kookgerei… Dan volgt een hele papperasserij om die doos verzonden te krijgen. De dame aan het loket krijgt het postnummer van Maasmechelen maar niet ingevoerd. Tot vijf keer toe mislukt het. Tot ik suggereer om daar eens een B voor te zetten. Aha, nu werkt het. Daarvoor moet je jaren op de post werken… 4,5 kilo aan overtollige dingen laat ik hier achter en dat maakt een wereld van verschil!

Voor het postkantoor is er een parkje waar ik vervolgens mijn tocht probeer te organiseren. De Primitivo zelf heb ik op mijn GPS maar de info onderweg nog niet. Ik kan die in het juiste formaat downloaden maar krijg dat document niet ingevoerd in de GPS. Er is een zetje nodig van Robin en Angela uit Nevers om dat te fixen. Die zijn overigens sterk bezig en verwachten op 9 juli reeds aan te komen. Als ik in het park vertrek kijk ik wel drie keer achterom. Zoals mijn rugzak nu weegt heb ik het gevoel dat ik de helft vergeten ben…

Een stukje voorbij Villaviciosa komt dan de echte scheiding tussen de beide camino’s. Het maakt me een beetje emotioneel, mijn eerste stappen op de Primitivo.

Aan een van de huizen komt een jonge bordercollie op me afgerend. Hij wil perse een knuffel en heeft een pels zo zacht als een bolletje wol. Hij loopt ook een heel eind mee met mij tot waar een paar houthakkers een deel eucalyptusbomen aan het vellen zijn. Het lawaai van de kettingzagen bevalt hem allerminst. Hij blaft en vertrekt vervolgens weer huiswaarts. Schattig ding!

Ik geniet van mijn nieuwe lading, vlieg de heuvels op en zweef naar beneden. Maar Oviedo bereiken zit er niet meer in. De heuvels hier zijn echter nog steeds even groen en genietbaar.

Ik wil wel nog zo ver mogelijk geraken en ontdek dat er in La Pola Siera een pelgrimsherberg is. Voor de tweede keer vandaag roep ik de hulp in van mijn engelen en vraag hen om post te vatten rond dat ene bed dat ik vanavond nodig heb. Ik heb het gevoel dat mijn gebed verhoord wordt. Rond half zeven bereik ik de herberg. Tot mijn grote ontzetting is er geen levende ziel te bekennen. Alles is op slot: de voordeur en een zij-ingang… Ik loop achterom om te zien of daar niks open is maar helaas. Ik ben zwaar ontgoocheld. Heb ik me dan zo vergist? Ik ga zitten en neem mijn gsm op zoek naar een alternatief. Net op dat moment komt een man het hoekje om gewandeld. Hij is de vrolijkheid zelve. Vraagt of ik pelgrim ben en wil overnachten. En of! We keren terug naar de voorkant en hij gaat ostentatief zitten op een tuinstoel. “Kijk naar die zijdeur” zegt hij. Ik zie de zijdeur maar snap de bedoeling niet. “Kijk nog maar eens” zegt hij. Aha, er hangt een sleutel aan de zijkant. “Ik moet binnen langs die zijdeur?” vraag ik. Hij schudt van nee. Plots snap ik zijn spelletje. De sleutel bij de zijdeur past eigenlijk op de voordeur? “10 op 10” antwoordt hij en laat me de voordeur openen. Hij heeft zelf danig plezier met de grapjes die hij maakt. Ik herken mezelf wel een beetje in hem: een beetje vreemd maar doet geen vlieg kwaad. Na de nodige administratie en uitleg zegt hij dat hij terug weg moet. Ik zie hem niet meer terug. Ik sta perplex. Ik vind wel dat ze ‘hierboven’ een beetje overdrijven. Ik had gevraagd om een bed en ik krijg een hele herberg ter beschikking voor mij alleen!

In de herberg hing het adres op van een restaurant in de stad waar je een ‘menu peregrino’ kan krijgen. Ik trek er op af. Onvoorstelbaar: voor 12 euro krijg ik een schoteltje heerlijke asperges opgediend, gevolgd door een paar mosselen in een moeilijk te definiëren maar heerlijk sausje met twee al even heerlijke broodjes, een cordon bleu met frietjes en een kommetje huisbereide rijstpap. Dat alles met een hele fles water en een kruik rode wijn. Helemaal verzadigd en een beetje tipsy loop ik terug naar de herberg om er mijn dagelijks telefoontje met Elly te plegen en mijn blog te maken.

In de herberg genieten alweer een paar mensen van ‘una sidra’, een appelcider die hier razend populair is en bij het eten vaker gedronken wordt dan wijn of bier. Soms krijg je gewoon de fles op tafel, als het een beetje mee zit, zoals hier, met een speciaal pompje, maar als het echt volgens de regels van de kunst gebeurt houdt de kelner de fles zo hoog mogelijk boven zijn hoofd, het glas zo laag mogelijk, en laat dan het drankje twee vingers hoog in je glas ploffen. Tot het leeg is en dan opnieuw.

Dit voelt opnieuw aan als een bijzonder geslaagde dag. Laat die bergen van de Primitivo maar komen! Ik ben er klaar voor!

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)