Dag 72, 25/06. Ribadesella - Priesca, 26 km

Ik viel gisteravond als een blok in slaap. De voorbereidingen voor de komende dagen zijn er aan ingeschoten. Maar helaas, om 1 uur ‘s nachts komt een bende Spanjaarden met heel veel kabaal het hotel binnenvallen. Nul respect voor mensen die al slapen. Om 3 uur nog eens zo’n kliek. Schande!

Ik word wakker en kijk op mijn klok: 9 uur! Ik maak er me niet druk om. Blijkbaar had ik dit nodig. Ontbijt geven ze hier niet maar ik heb nog een voorraad muesli van onderweg. Eenmaal vertrokken zie ik nog meerdere pelgrims. Ofwel was ik niet de enige om uit te slapen of de anderen zijn gisteren vroeger gestopt.

De voormiddag verloopt door het binnenland door een wat golvend landschap. Als we van de baan afwijken, een klimmende bosweg in, vind ik een boomstam om te lunchen. Er passeren nogal wat bekende gezichten. Nick, de luidruchtige Amerikaan die ik eergisteren in het restaurant leerde kennen, is in het gezelschap van een jonge vrouw die ik wel al een paar keer van op een afstand gezien heb maar nog niet echt ontmoet. Het blijkt een Nederlandse te zijn. Blij dat hij haar als gezel heeft opgepikt en niet mij want ik hou niet van zijn breedsprakerige stijl. Een oudere man met wie ik in Llanes de kamer deelde blijkt een Fransman te zijn. Hij heeft verzuimd mondvoorraad mee te nemen en is wanhopig op zoek naar een restaurant. Hij gebruikt blijkbaar ook geen papieren of digitale info, dus zoek ik voor hem het dichtst bijzijnde restaurant op, en gelukkig voor hem ligt dat kort bij. We zijn immers vlak bij de stranden van Vega en Espasa en daar wemelt het van de bars en de restaurantjes. Het is zondag en de hele streek lijkt wel naar hier afgezakt om uit te rusten op het strand of, iets hogerop, in de duinen.

Ik merk onderweg een aantal vreemde constructies. Het lijken wel duivenkoten maar wellicht zijn het voorraadschuurtjes die om een bepaalde reden hoog en droog gebouwd zijn.

Eindelijk slaag ik er in een vlinder op de gevoelige plaat vast te leggen, en ook een paard met veulentje en wat mooie bloemen. Een citroenboom past volledig in dit klimaat.

Onderweg maak ik me de bedenking dat ik nog maar weinig met spiritualiteit met grote S bezig ben. Ik heb een aantal belangrijke lessen geleerd en daar lijkt het voorlopig bij te blijven. Ik sta open voor meer maar niks moet. Ik ben al heel blij dat ik al zo ver ben. Onderweg chant ik nog steeds, soms een uur aan een stuk, mijn Oh-Ma-Um, en voel me dan nog meer verbonden met de omgeving en met het universum, maar daar blijft het bij. Maar het kan verkeren, zei Bredero. Niks moet, alles kan.

Mijn pad loopt door de duinen net boven het strand waardoor ik een mooi zicht heb op de kust. Daarna gaat het terug het land in en wordt het weer klimmen. Ik bevind me weer in sterk heuvelachtig gebied.

Het laatste stuk naar Priesca toe is zelfs 1 lange klim. Het plekje zelf stelt absoluut niks voor. Een mooi preromaans kerkje en enkele huizen, en dat is het. Geen winkel, geen bar, niks. Als ik informeer waar ik hier iets kan eten legt de gastvrouw uit dat ik de keuken kan gebruiken om me zelf iets klaar te maken. Ze heeft een voorraadkast met spulletjes die ik kan kopen. Verse sla uit haar tuin is vrij beschikbaar, evenals een hoop courgetten. Ik brouw een liter minestrone van een pakje dat ik al weken meesleep. De pasta die ik wil kopen vervangt ze door een gratis restant van vorige gebruikers. Samen met een gestoofde gratis courgette en een blik gehaktballetjes in saus brouw ik een kom vol lekker eten want ook kruiden zijn in overvloed beschikbaar. Drie volle borden eet ik op met een glaasje wijn erbij en moet daarna even pauzeren voor mijn dessertje van caramelpudding. Als ik hier gewicht verlies is het zeker niet bij gebrek aan calorieën!

Vandaag was de laatste volle dag op de Norte. Morgen passeer ik Villaviciosa, en vandaar gaat het richting Oviedo op de Camino Primitivo. Dat zou wel eens, zowel letterlijk als figuurlijk, het hoogtepunt van mijn reis kunnen worden. Letterlijk omwille van een paar hoge pieken waar ik overheen moet. Figuurlijk omdat ik vermoed dat zo’n ervaring ook wel iets losmaakt bij een mens.

Ik hoop echt dat ze morgen in Villaviciosa een postkantoor hebben waar ik mijn ballast kan opsturen, dat zou hem al een stuk schelen.

Verder is er terug dat dubbel gevoel naar het naderende einde van mijn camino toe. Enerzijds kijk ik nog heel erg uit naar het Primitivo gedeelte. Anderzijds hebben de 2120 km die ik achter de kiezen heb toch ook al hun tol geëist. Mijn tenen doen pijn, zeker bij het afdalen; de bal van mijn voeten is doof en als ik mijn schoenen uittrek moet ik mijn best doen om het evenwicht te bewaren; mijn rug is constant licht pijnlijk en als ik zit weet hij niet meer of ik recht zit of scheef, dat moet ik telkens bewust bijsturen. Dus ja, ergens verlang ik toch naar het einde van dit verhaal, al is het maar om Elly weer in mijn armen te kunnen houden.

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

  1. Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
  2. Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
  3. Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)