Dag 67, 20/06, Guemes - Boo de Pielagos. 28 km

Vandaag stond in het teken van de nattigheid. Het regende al toen ik opstond, een kwartier later volgde zelfs een onweer. Het ontbijt begon pas om 7 uur, ik was vroeg op en had dus nog wat tijd over en ging daarom mediteren in de ‘ermita’, een klein achthoekig gebouwtje op het terrein met kleurrijke muurschilderingen die de camino weergeven. Hier hangt een heel positieve energie en ik ben er alleen, ideaal dus om te mediteren.

Meteen al veel volk bij het ontbijt. De priester is ook al op post. Ik vraag of ik een foto mag maken. Dat mag en hij stelt zelf voor om een foto van ons twee te laten maken door iemand van de medewerkers. Ik fier!

In het gastenboek schrijf ik, in mijn beste maar niet foutloze Spaans, iets wat me kort daarvoor is te binnen geschoten: “Wanneer een droom gerealiseerd wordt, zoals hier, komen we allemaal een stukje dichter bij de hemel.” Te ver gezocht? Ik vind van niet.

Ik vertrek samen met twee Italianen. Michele is tuinier en dus beroepshalve al veel meer met de aarde verbonden dan ik. Hij heeft wel blaren onder zijn voeten en neemt daarom bij een splitsing de gewone weg. Luka is ingenieur en veiligheidsadviseur op zijn bedrijf. Ze zien hem daar niet graag komen als hij de veiligheidsregels doet naleven en dat bezorgt hem behoorlijk wat stress. De camino moet dat voor een stuk compenseren.

Er volgt een mooie tocht langs de kust. Wanneer we moeten kiezen tussen de veilige weg door de duinen of een tocht over het strand kiezen we voor het laatste. Daar ben ik blij om, dat compenseert voor een stuk wat ik gisteren gemist heb. Het is eb en we kunnen dus over het natte zand lopen wat de tocht makkelijker maakt.

In Somo wil Luka even stoppen voor een espresso voor we de Ferry nemen. Voor het eerst nemen we plaats op iets wat op een echte ferry lijkt.

Die laveert tussen de zandbanken door naar Santander waar we iets na de middag aankomen. Santander is de hoofdstad van Cantabrie, dus ik verwacht iets in de aard van Bilbáo en verheug me op een nieuw stadsbezoek. Maar wat een ontgoocheling! Santander is groot en druk, en daarmee is ook alles gezegd. Het parkje bij de haven is nog genietbaar. Het grote plein dat ik op internet gezien had is onvindbaar, de kathedraal is compleet verborgen tussen andere gebouwen en bovendien kan ik er enkel binnen voor een geleid bezoek maar het wachten daarop duurt me te lang. De overdekte markt bestaat voor drie kwart uit gesloten kraampjes en ook op de wekelijkse markt buiten is iedereen aan het opbreken. Verder is er niets, maar dan ook niets wat me een minuut langer in deze stad kan houden. Tot overmaat van ramp is het sinds de overtocht beginnen te regenen en dat blijft de hele namiddag duren. Ik ben wel een en al bereidheid om me over te leveren aan de zoetigheid van een warme bakker, niet zo maar wat rommel in plastic verpakking, maar zelfs dat is me niet gegund en ik eindig met een doner kebab. Daarop volgt de klassieke saaie uittocht uit de stad doorheen alle voorstedelijke grijsheid maar ik wil hier weg. Op een bepaald moment begint het te gieten in plaats van te regenen en ik merk een grote winkel waar ik beschutting zoek. In plaats van een supermarkt is het echter een soort AVEVE en de dame aan de kassa komt meteen op me afgestormd, blijkbaar bang dat ik gans haar zaak ga nat maken. Ze vraagt wat ik nodig heb. Anders hoepel je maar op, hoor ik tussen de lijnen door. Gelukkig heb ik de helderheid van geest om naar naald en draad te vragen om het insigne op mijn T-shirt te fatsoeneren. Ze roept haar echtgenoot om me te bedienen maar die is nergens te bespeuren. Goed voor mij, weer wat tijd gewonnen in een droge omgeving. Uiteindelijk bedient ze me zelf. Wegens de aankoop word ik nog enige tijd geduld maar het blijft regenen en uiteindelijk vertrek ik terug.

Wanneer ik onder een brug even mijn GPS controleer versper ik iemand de weg. Het blijkt ook een pelgrim te zijn, een Braziliaan die net als ik wil stoppen bij de eerste albergue die we tegenkomen. Nog iets verder pikken we nog een pelgrim op. Dat is Emilie, een Française die ik al twee keer heb ontmoet de laatste dagen. We trekken samen op want de Braziliaan is niet bij te houden. Van Emilie verneem ik dat de herberg waar ik meende te stoppen gesloten is en we dus een aantal kilometers verder moeten. Op een bepaald moment merkt ze dat ze haar pet kwijt is en keert terug. Ik ga verder en tref een zeer verzorgde albergue in Boo de Pielagos. Ik kan hier ook avondeten en ontbijten, dus ik ben meer dan tevreden. Als Emilie een tijdje later ook aan komt blijkt dat we de laatste twee vrije bedden toebedeeld kregen. Oef!

De avond eindigt gezellig. Ik leer Anne kennen uit Duitsland, en Jamie uit Australië. Die heeft zelfs zijn ukelele meegebracht, een soort mini-gitaartje met 4 snaren, en vergast ons op een serenade. De regen-ellende is alweer lang vergeten.

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)