Dag 61, 14/06 Zarautz - Gorostola 31 km
Aan het uur van opstaan te merken zitten we in deze jeugdherberg niet in een pelgrimshuis. Veel van de klanten zijn gewoon wandelaars. Om half acht ben ik dan ook een van de eersten om te ontbijten. Ik hoef me niet te haasten want ik wil eerst nog avondeten kopen en merkte gisteren te laat dat de winkel pas om 9 uur opent. Het wordt dus een laat vertrek en nochtans heb ik een serieuze tocht voor de boeg.
Het eerste deel komt zo wat overeen met een wandeling over de dijk. Er is geen dijk, ik loop tussen de weg en de zee in. Veel joggers hier. Elk dorp dat ik voorbij kom heeft zijn eigen strand en haven. Deze kust is blijkbaar geliefd bij surfers.
Nadien gaat het omhoog en voel ik me terug een beetje in de Pyreneeën: weiden, koeien, en bergen op de achtergrond. Zelfs het heuvelachtig gebied waar ik door loop is prachtig, net een schilderijtje. Aan de ene kant zie ik geregeld de zee, aan de andere kant de bergen. Kan het nog mooier? Ik voel me zo wat Kris in Wonderland. Ik heb altijd al een band gehad met de zee. Mijn ouders namen ons steevast iedere zomer mee op vakantie daar, mij van toen ik vier maand oud was, en de liefde is gebleven. Ik hou van het zand, de zon, de zilte geur van de zee en de wind. Ook nu komt die typische zeelucht me toegewaaid. Heerlijk. Maar ook in de bergen voel ik me kiplekker, en nu geniet ik van beiden tegelijk. Wauw!
The old man and the sea…
Bij het verlaten van Zumaia klampt een vriendelijke oude man me aan. Hij wil weten van waar ik kom en kent blijkbaar het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië. Daarmee scoort hij beter dan veel Fransen die ik ontmoette. Hij wil me heel graag enkele Baskische woordjes aanleren en straalt als ik die correct herhaal. Ik kan me echter alleen het voornaamste herinneren: “eskerikasko” wat “dank u” betekent.
Onderweg een kerk met annex kapel met daarin een Mariabeeld dat me naar de keel grijpt. Hier straalt al het verdriet van de hele mensheid van uit.
Ik kom onderweg nog een Spaanse tegen. Niet bepaald een klimster want om de vijf passen blijft ze staan. Die heeft alvast geen probleem met onthaasting. Ze is afkomstig van Valladolid maar werkt in Andorra. Zij loopt maar tot in Bilbao want daarna moet ze terug gaan werken.
Het klimwerk neemt toe en ik kom terug in eerder bergachtig gebied terecht. Om half vier ben ik in Deba. Mijn app geeft de afstand tot Markina, waar ik graag wil geraken vandaag, aan als 12 km. Dat is niet niks, maar haalbaar tegen een uur of 7 als ik niet treuzel. Ik tank wat calorieën en ga op pad. Net voor Deba was er een serieuze afdaling. Het laatste stuk was zelfs zo steil dat je met een lift naar beneden gebracht wordt. Dat laat iets vermoeden over het vervolg van de tocht. En inderdaad, de weg begint met een beklimming van 5 km naar de calvario de Maya. Een echte kalvarieberg. Maar ach ja, eentje meer of minder komt er niet meer op aan en de bosweg is mooi en leuk. Leuk met de L van lastig ook want heel rotsig.
Maar als ik boven ben wacht me een verrassing. Volgens mijn berekening had ik nog 7 km voor de boeg maar de wegwijzer geeft er 14 aan. Dat is een heel verschil. En wanneer er een tweede kalvarieberg volgt denk ik steeds meer aan een plan B. De streek is bergachtig, ik vorder langzaam, en wellicht bereik ik Markina niet voor een uur of 9 à 10. Hopeloos dus. Ik hoop nog een hutje of refugio tegen te komen maar die zijn niet te bespeuren. Als ik dan bij een afslag een stukje grond vind dat vlak genoeg is om mijn tentje op te zetten aarzel ik niet meer. Hier in dit godvergeten gat, met slechts een enkel huis in de buurt, zal ik de nacht doorbrengen. Wat een geluk dat ik mijn tent bijgehouden heb in plaats van in Irun naar huis te sturen!
Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:
- Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
- Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
- Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)
