Dag 58, 11/06. Elizondo - Bera | Mijn camino naar Compostela

De twee mannen met wie ik de slaapzaal deel in de jeugdherberg zijn sympathieke kerels. De ene doet de camino frances, de andere de GR11 maar in de andere richting. We gaan allen op tijd naar bed maar een groep mentaal gehandicapten maakt kabaal tot laat in de nacht. Als er dan eindelijk rust komt en we kunnen slapen gaat ineens het licht aan. Een van de gehandicapten, een oude man, heeft zich van kamer vergist. Hij kijkt wat beduusd en vertrekt weer.

Om half zes moet ik op voor een plasje. Wanneer ik de deur open gaat het licht in de gang vanzelf aan. Ik wil mij kamergenoten niet wakker maken en probeer de deur te sluiten. Die klemt echter en ik trek wat harder. Met een donderslag valt ze in het slot. Wellicht de hele gang wakker… We proberen verder te slapen maar mijn buurman geeft het op. Mijn beide kamergenoten wilden so wie so om 6 uur opstaan. Hij begint in te pakken en vertrekt naar het ontbijt, wij volgen.

Dat ontbijt stelt overigens niet veel voor. Een kop koffie, war cornflakes of chococrisps, geen brood, enkel wat toostjes met margarine en slappe confituur en een paar koekjes. Uit wraak neem ik wat extra koekjes mee, die komen onderweg gegarandeerd nog goed van pas als snack.

Eerst moet ik terug naar Elizondo om daar de GR terug op te pikken. Langs de hoofdweg noch op de plaza vind ik echter enig spoor. Als ik raad vraag aan enkele wachtenden aan een bushalte op dit vroege uur op zondag krijg ik geen gehoor. Ze willen me naar de camino sturen die hier ook voorbij komt maar daar heb ik geen boodschap aan. Bij een benzinestation aan de uitgang van de stad heb ik meer succes. De pomphouder en zijn maat hebben tenminste weet van de GR-route. Wanneer ze me proberen uit te leggen hoe ik daar op kom loopt het echter fout. De complexiteit van de uitleg en mijn beperkte kennis van het Spaans zorgen voor een kortsluiting. De maat, een vriendelijke oude man, beslist dan maar me met zijn auto naar het begin van de route te brengen. Dat vind ik natuurlijk fantastisch. Onderweg vertelt hij hoe Indurain, die geboren is in een dorp op zo’n 50 km van hier, in zijn jeugdjaren als amateur hier in deze bergen kwam trainen. Geen wonder dat die kerel kan klimmen.

De etappe van vandaag naar Bera staat op de GR website aangegeven als als vrij zwaar, om twee redenen. Ten eerste is hij erg lang. 30 km is bijzonder veel in bergachtig gebied. Ten tweede zijn er bijzonder veel hoogtemeters. Het is de hele dag onophoudelijk klimmen en dalen. Ik betwijfel dan ook ten eerste of ik vandaag Bera zal bereiken. Maar geen nood, ik heb alles bij me om me onderweg te behelpen zo nodig.

We zetten meteen de beuk er in met een stevige klim. Klimmen betekent vandaag dat ik vaak op mijn tenen moet lopen om boven te raken. En zonder stokken werd het al helemaal niets. Mijn zweet afdrogen is nutteloos, het gutst gewoon langs mijn gezicht af. Eenmaal boven zijn er vlakkere stukken, soms zelfs echte zandwegen. Maar dan begint het weer van vooraf aan: op en af, af en op.

Wanneer ik boven kom hangt er nevel in het dal, en in tegenstelling tot wat ik zou verwachten wordt het er niet beter op, integendeel. De hele voormiddag is het erg mistig en mis ik de mooie landschappen maar in de late voormiddag klaart het op en is het genieten zoals altijd.

Onderweg een bronnetje met heerlijk fris water. Ik drink mijn drinkbus leeg, vul ze met dit lekkere frisse water, drink ze opnieuw leeg en vul ze nog een keer.

Het pad leidt me langs een mooi dal met een watervalletje. Mooi, heel mooi. Te mooi om waar te zijn, want ik besef ineens dat ik al een poos geen merktekens meer gezien heb. Dat verhaal kennen we al, dus keer ik op mijn stappen terug tot bij het laatste teken. Onder een overhangende tak zijn inderdaad de gegeerde streepjes te zien op een rotsblok.

Onderweg kom ik nog een jong koppel tegen met verfpotten en -kwasten. Zij zijn de rood-witte merktekens aan het opfrissen. Nuttig werk!

‘s Middags eet ik wat en zie dat ik op 4 uur tijd toch al 10 km heb afgelegd. Aan dit tempo is Bera misschien toch haalbaar. Om 2 uur bereik ik telefonisch een hostal in Bera en slaag er in een reservatie te maken voor vanavond. Ze vragen hoe laat ik schat aan te komen. Volgens de wegwijzers duurt de tocht 8 uur, pauzes niet meegerekend, maar ik weet uit ervaring dat dit heel optimistisch ingeschat is en berekend op ervaren hikers met niet al te veel bagage. Ik schat de nodige tijd eerder op 12 uur, dus ten vroegste om 8 uur vanavond. Maar ik besef dat als ik dat zeg ze me waarschijnlijk zullen afschepen. Dus overdrijf ik een beetje en zeg dat ik wellicht om 7 uur daar ben. Dat is dan geregeld, alleen moet ik me wel degelijk voor 7 uur aanmelden. Oh jee, daar sta ik dan met mijn blufpoker. 7 uur is misschien niet onhaalbaar maar wel op het scherp van de snee. Maar de afspraak is gemaakt en ik verlang danig naar een douche, een privé kamer en de kans om mijn stinkende vuile kleren te wassen. Die gedachte geeft me vleugels. Ik schakel niet 1 maar 2 versnellingen hoger, echter niet zonder intussen van de omgeving te genieten. Het lijkt wel of ik op luchtkussens loop. Het parcours hier is ook relatief vlak, lichtjes afhellend, en ik vermoed dat dit blijft duren tot Bera. Helaas, schijn bedriegt, en ik krijg nog drie slopende cols te verwerken voor ik Bera bereik. De laatste daarvan vlak voor de stad. Wellicht had ik die kunnen bereiken door de gewone weg te volgen maar ik wil de GR uitlopen en deze beker tot op de bodem ledigen.

Onderweg weer gewoon loslopende paarden en pony’s op het parcours.

En alweer een heel bos digitalis (vingerhoedskruid). Losse exemplaren daarvan heb ik al vaak gezien, maar in zo’n hoeveelheden nog nooit.

Gelukkig maar want op de top van de laatste klim krijg ik nog een laatste blik op de betoverende bergen in de omgeving, een enig zicht op de stad en een ontmoeting met een inwoner van Bera. Die legt me haarfijn uit waar, van hieruit gezien, de hostal gelegen is. Dat spaart me een hoop zoekwerk in de stad zelf.

Het is kwart voor zes als ik in het centrum van Bera sta. Niet alleen heb ik mijn objectief bereikt, ik heb ook nog een uur reserve. De hostal ligt een stuk buiten het centrum, maar iets na zes sta ik aan de receptie. Ik ben fier op mezelf: dikke duim! Maar eten kan ik in de hostal blijkbaar niet en de bar erlangs is blijkbaar al gesloten als ik er aan kom, dus wordt het opnieuw een kom pasta, tot mijn spijt…

Morgen bereik ik zonder twijfel Irun, misschien zelfs San Sebastián, en dan begint de laatste fase van mijn camino: de Camino del Norte en de Primitivo. Ik ben heel benieuwd!

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)