Dag 57, Urkiaga - Elizondo, 27 km
Het is koud en mistig als ik vanmorgen opsta. Ik trek mijn T-shirt met lange mouwen en mijn jas extra aan maar na een klein uur gaan die terug uit. Meteen na het vertrek gaat het al serieus omhoog. Dit had ik gisteren op een lege maag niet zonder kleerscheuren overleefd. Ik trek verder op de hoogtes over paadjes en door weiden. Ik ga geen superlatieven meer gebruiken om de omgeving te beschrijven want dat gaat vervelen, maar iedereen die al een bergtocht gemaakt heeft snapt wel wat ik bedoel. Bovendien vind ik de naakte bergtoppen van de Picos de Europa, Oostenrijk enz. nog mooier. Maar ik hoop dat ik deze pracht nooit ‘gewoon’ ga vinden. Wat leven we toch op een mooie planeet!
Ook vandaag mooie bloempjes onderweg.
De weg staat prima aangegeven met witte en rode strepen op rotsen en paaltjes, maar op een bepaald punt raak ik ieder spoor kwijt. Ik zoek in het rond maar vind echt niks. En ik ben ook niet van plan, na mijn ervaring van gisteren, om zo maar rechtdoor te lopen. Ik consulteer mijn GPS maar die stuurt me terug in de richting vanwaar ik kom. Ik ben totaal vertwijfeld, ben boos op mezelf omwille van mijn besluiteloosheid maar kies tenslotte voor de zekerheid van de GPS en maak rechtsomkeer. Maar na een kwartier stappen vraag ik me af wat ik eigenlijk aan het doen ben. Mijn schrik om verloren te lopen doet me teruglopen maar mijn verstand zegt dat het onmogelijk is dat ginder echt geen enkel spoor te bekennen zou zijn. Mijn trots komt ook even om het hoekje kijken. Ik die niet in staat zou zijn een GRspoor te volgen? Ik weet het echt niet meer en bel Sonja, mijn redder in nood. Ze zegt dat ik mijn intuïtie moet volgen. Opnieuw keer ik om en loop terug naar het paaltje met het laatste merkteken. Weer zie ik verder niets in de omgeving. Om wat meer overzicht te krijgen klauter ik langs een rotspartij omhoog en kijk, plots is daar het lang verwachte merkteken. Vanaf hier kan ik weer de tekens volgen, al is dat over grote rotsblokken. Van een pad kan je hier niet meer spreken. Ik kijk uit dat ik niet uitglijd want als ik hier met mijn been in zo’n spleet tussen de rotsblokken terecht kom eindigt dat gegarandeerd met een beenbreuk.
Wie vindt het merkteken?
Het loopt verder goed, over bergruggen en door bossen, over weiden en uitgebreide velden vol varens en over sloten. 1 keer glijd ik uit op een grote gladde steen en kom ten val, zonder veel erg, enkel wat smurrie aan handen en benen. Maar dit bewijst dat ik ten volle mijn aandacht erbij moet houden.
Ik kom nog een hele collectie paddestoelen tegen.
Om 4h20 kom ik tenslotte aan in Elizondo, na amper 18 km. De dagetappes hier zijn niet vergelijkbaar met die van de camino. Gisteren was de uitdaging vooral fysiek; de etappe van vandaag was ook zwaar maar het was de mentale uitdaging die vandaag de doorslag gaf.
Elizondo is een leuk, sfeervol stadje. Ik vind tot mijn groot genoeg een supermarktje, koop er twee broden, middageten voor morgen en wat chocola. Ik eet wat brood en ga op zoek naar onderdak. Een albergue buiten de stad waar ik op rekende is helaas volzet en ik moet nog wat verder weg om in een jeugdherberg in Lekaroz onderdak te vinden. Ik kan er tenminste douchen, mijn potje koken, mijn blog maken en slapen. Meer heb ik momenteel niet nodig.
Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:
- Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
- Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
- Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)
