Er zijn al redelijk wat pelgrims onderweg wanneer ik om half acht vertrek. De eerste die ik zie is onze Chinees van gisteren. Ik wou eerst nog wachten tot 8 uur om nog naar de winkel te gaan en een brood te kopen voor morgen voor ik vertrek maar ik zie af van dat idee.

Aanvankelijk is het traject vrij vlak en loopt door een bos, net als gisteren. Het enige obstakel zijn de vele beekjes waar ik overheen moet. Het eerste is al wat groter en ik trek al bijna mijn schoenen uit om er doorheen te waden maar vind nog net op tijd het brugje, 30 meter verderop. Bij de andere is het een kwestie van evenwicht te bewaren op de soms glibberige stapstenen. Dan gaat het pad stijgen en weldra zit ik echt midden in de bergen. Foto’s kunnen niet weergeven wat een gevoel dat geeft, dus ik beperk me. Je moet er echt midden in zitten, er ergens deel van uit maken, om de schoonheid van die omgeving ten volle te kunnen waarderen.

De koeien en paarden lopen hier gewoon vrij rond. Ik passeer ze zonder enig probleem. Ergens geeft dit me het gevoel dat het de blauwdruk is van de nieuwe wereld waar we naartoe willen: in vrijheid naast mekaar, zonder angst en zonder agressie.

Ook in het kleine is de natuur mooi. Reuzenzwammen en het zandblauwtje versieren mijn pad.

Soms moet ik over een prikkeldraadomheining heen klauteren. Niet zo bijzonder tenzij je 17 kilo op je rug hebt hangen.

Op een bepaald moment aarzel ik maar ik kan me niet anders voorstellen dan dat ik de weg moet volgen. Daarna zie ik echter geen enkele aanduiding meer en besef dat er iets fout gaat. Toch loop ik door in de verwachting dat de weg naar het dal loopt en ik daar de weg kan vragen. Ik kom een oudere man tegen met een kanjer van een hond. Hij is niet van hier maar weet wel dat ik compleet de verkeerde richting uit loop, terug richting Auritz waar ik vertrokken ben. Ik ben een cirkel aan het maken. Er zit niets anders op dan op mijn stappen terug te keren en te zoeken waar het fout ging.

Tot overmaat van ramp breekt er een onweer los. Al de paarden gaan met hun kont richting slagregen staan, de veulentjes zoeken bescherming tegen de merries aan. Ik vind een paar honderd meter verder bescherming in een uitkijkpost maar tegen dan ben ik al drijfnat. Ik kan niets anders doen dan afwachten tot het onweer voorbij is. Van die tijd maak ik gebruik om te eten en op mijn GPS te zoeken naar een oplossing. Er loopt inderdaad een pad naar Sorogain. Wanneer het stopt met regenen loop ik verder terug en ontdek mijn vergissing. Waar ik de weg gevolgd heb was er een kleine aftakking waarvan ik de sobere rood-witte tekens gemist heb. Ik ploeter door weiden en over prikkeldraadafsluitingen en let angstvallig op iedere aanduiding. Ik heb mijn les geleerd: niet veronderstellen maar kijken. Zo bereik ik de eerste halte: Sorogain.

Ik dacht dat ik daarmee het avontuurlijke van vandaag wel gehad had maar ik vergis me deerlijk. Eigenlijk begint het avontuur nu pas. Het pad door de Urkiagapas is het kwadraat van de moeilijke stukken die ik de voorbije weken heb meegemaakt: smal, steil, modderig, over beken en rotspartijen. Het summum voor de avontuurlijke trekker, minder voor de hand liggend met een zware rugzak. Maar natuurlijk super mooi. Ik kom op dit traject toch vier tegenliggers tegen. Zij volgen de route in de normale richting, bergaf, maar ik moet klimmen. Dit is volgens mij de moeilijkste wandeling die ik in mijn leven al gemaakt heb. Ik heb twee uur gedaan over een afstand van 3,7 km! Ik begrijp nu ten volle waarom men op het internet deze GR “wat meer uitdagend” noemde. Eigenlijk schiet ik vandaag slechts 17,5 km op; met de omweg er bij leg ik wel iets meer af.

Als ik om half vijf aankom in de buurt van Urkiaga ben ik bekaf. Net daar staat een container, ingericht als noodstop voor trekkers, met een tafel en twee banken en een stapelbed. Als ik deze plek nu eens twee uur later was tegengekomen ware dat ideaal geweest, maar ik kan om half vijf toch nog niet stoppen? Ik wil verder trekken maar mijn maag protesteert. Ik heb een reuze honger en heb een serieuze hap nodig. Ach wat, ik blijf toch maar en kook mijn potje. Ik ben zo moe dat ik meteen na het eten in mijn slaapzak kruip en val meteen in slaap. Ik word 3 uur later gewekt door alweer een hevig onweer. Gelukkig zit ik hier veilig en droog in mijn container. Morgen kan ik weer verder. Mijn blog kan ik niet maken want ik krijg geen internetverbinding maar ik schrijf alvast een stuk tekst. De publicatie zal voor morgen zijn. Rond 9 uur kruip ik weer in mijn slaapzak en val als een blok in slaap.

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

1. Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
2. Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
3. Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)