Dag 52 05/06 Orthez - Saint-Palais 40 km

Om half zeven is iedereen wakker en op. Tobias, de Duitser, vertrekt als eerste, John en ik pakken rustig in. Gisteren had ik een stuk ergernis en afstandelijkheid gevoeld naar John toe. Zijn dirigerende houding van zodra ik aankwam viel niet in goede aarde bij mij. “Schoenen uit doen”. Heb je je al opgegeven in het café? … Ik ervaarde het meteen als een stuk Franstalige arrogantie. Vanmorgen besloot ik daar niet op verder te teren en praatte gewoon losjes met hem, en dat gesprek liet al meteen vlot. Toen besefte ik meteen een van de universele wetten: wat je zelf uitstraalt krijg je ook teruggekaatst. Het werd al meteen duidelijk dat John eerder een angstig, onzeker iemand is die behoefte heeft om alles netjes op een rijtje te hebben, letterlijk en figuurlijk. Hij heeft een medisch probleempje waarvoor hij naar de dokter wil voor hij vertrekt, en als ik ook dat voor hem oplos vlot het al helemaal.

Om 8 uur zijn ook wij vertrekkensklaar. Ik heb beslist om Tobias’ suggestie te volgen en mijn kans te wagen met de schoenmakers in Saint-Jean pdp. John stelt voor om op zijn minst samen te vertrekken en ik zie dat wel zitten. Onderweg vertelt hij heel open over zichzelf. Dat hij de camino loopt om een stukgelopen huwelijk te verteren maar nog steeds vol boosheid zit. ‘s Morgens heeft hij sloten koffie gedronken maar niet gegeten. Hij moet dan ook om de haverklap stoppen om te plassen. Het landschap is intussen gewoonweg schitterend. Te mooi om weer te geven op een foto. En dit is nog maar het voorspel voor de bergen!

Halfweg de voormiddag speelt zijn lege maag hem parten. Ik bied hem wat overgebleven koekjes en wat gedroogde dadels aan. Daarop overleeft hij tot ‘s middags maar heeft toch dringend behoefte aan meer calorieën. Ik vraag hem waarom hij ‘s morgens niet wat inkopen gedaan heeft voor we vertrokken. Zoals ik al vreesde wou hij me daarmee niet ophouden. Ai ai, nog eentje die zijn prioriteiten moet leren stellen. Terwijl ik op een bankje mijn brood opeet loopt hij door tot in Sauveterre waar hij nog net op tijd een dagschotel kan bestellen. Even later vervoeg ik hem daar. Sauveterre blijkt een heel mooi middeleeuws stadje te zijn met uitzicht op de Pyreneeën die nu meer en meer prominent opduiken in de verte. We maken een paar kiekjes en vervolgen onze weg.

De calorieën missen hun uitwerking niet. John gaat er ineens als een vuurpijl vandoor. Bergaf ben ik zijn meerdere, maar bergop steekt hij me keer op keer voorbij.

Al bij al eindigen we een uur vroeger in Saint-Palais dan voorzien. Nog voor we aan de refuge aankomen wip ik een apotheek binnen om magnesium tabletten te kopen want sinds enige tijd heb ik ‘s avond en soms ook ‘s nachts verschrikkelijke krampen in mijn vingers. Tobias, die een heel eind voor ons vertrokken was, is ook net aangekomen in de refuge, een voormalig Franciscaner klooster met een mooi binnenhof en een prachtige tuin.

We slapen in stijl tegenwoordig! John en ik doen nog wat boodschappen voor vanavond en morgen, kwestie van wat te ontzuren. Ik de keuken van de refuge is het een gezellige bedoening terwijl iedereen zit te eten.

Het is met een heel positief gevoel dat ik deze dag afsluit. Morgen de laatste rit op Franse bodem want dan eindigen we in het vermaarde Saint-Jean-Pied-de-Port vanwaar de Spaanse camino begint.

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

1. Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
2. Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
3. Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)