Dag 45, 29/05 Pellegrue - La Reole 27 km
De nachtrust heeft me goed gedaan. Belangrijker nog: vanmorgen is mijn urine terug normaal van kleur. Oef! Ik ben blij met de snelheid waarmee mijn lijf recupereert en probleempjes oplost.
Ik heb ook ontdekt hoe iets wat voor de normale mens vanzelfsprekend is, namelijk een heldere urinestraal, plots verheven kan worden tot een geneugte.
Gisteren dacht ik dat ik wat hulp zou nodig hebben van ‘hierboven’ voor het oplossen van mijn problemen vandaag. Dat klopt, geografisch gezien dan toch. Want Nederland ligt toch boven België?! Tot twee keer toe waren Wilma en Caroline, mijn Nederlandse reisgenoten, de oplossing voor mijn zorgen. De eerste keer bij onze ‘toevallige’ ontmoeting bij het kerkje. Op het telefoonnummer van de refuge kreeg ik geen respons, maar Wilma gaf me de code voor het cijferslot van het huis. Vanmorgen bood Caroline me spontaan een flinke homp brood en een stuk kaas aan waarmee ik me vanavond kan redden als ik geen eetgelegenheid vind die open is.
Ik verlaat als laatste de refuge, niet zonder eerst alles netjes te hebben opgeruimd en uitgeveegd. Dat is de code: verlaat het huis zoals je het zelf graag vindt als je er toekomt.
Onderweg loop ik te piekeren. Waarom die bloeding gisteren? Ik voel me fit, energiek, heb geen klachten en heb er zin in en toch geeft mijn lijf zo’n noodsignaal. Want zo mag je zo’n nierbloeding wel interpreteren. Ik kan het signaal natuurlijk wel koppig naast me neerleggen maar dat zou pas oerdom zijn. Gisteren had ik het over respect hebben voor je lijf, nu is het aan mij om dat te doen, ook al snap ik het allemaal niet zo best. Daarom wil ik morgen een snipperdag nemen, rusten en me te pletter drinken. Met water uiteraard.
En, mocht iemand er nog aan twijfelen: ik zit intussen volop in de streek van de Bordeaux wijnen.
‘ s Middags eet ik bij het stemmige kerkje van Couture sur Drot dat helaas gesloten is. Er is ook een toilet met kraantje waar ik nog gauw 800 cc water naar binnen werk. Twee uur later idem in een parkje. Ik denk dat ik niet meer kan praten zonder bubbels te maken als een vis.
Verder de gewone geneugten van prachtige landschappen, bloemetjes en beestjes langs de weg, zo mooi maar intussen zo gewoon dat ik zou vergeten ze te vermelden.
De tocht verloopt vlot en om half vijf ben ik al in La Reole. Ik nestel me op de camping aan de oever van de Garonne. Inschrijven kan tussen 5 en 7. De verantwoordelijke komt met robocop allures op zijn mountainbike het terrein opgefietst. Hij blijkt qua uitzicht van Chinese origine. Ik schuif aan maar moet terug omdat hij mijn identiteitskaart nodig heeft. “Ah, un compatriote” zegt hij. Oh ja? Van waar? Maasmechelen dus. “Ik ben afkomstig van Lier en heb gestudeerd in Antwerpen” zegt hij ineens. Uh? Een Belgische Chinees uit Lier in La Reole? Hij heeft indertijd ook de camino gelopen vanuit België, heeft daar zes maanden over gedaan (anders heb je er niks aan vindt hij), is hier een lief tegengekomen, is na zijn camino naar hier teruggekeerd en is er blijven plakken. Hoe een dubbeltje rollen kan!
Hij geeft me ook een paar tips over restaurantjes die misschien toch open zijn vandaag, Pinkstermaandag. In pizzeria La Strada is het prijs, maar neen, vandaag geen pizza please. Trop is teveel. Wel een heerlijke tagliatelle met Roquefort en een dame blanche zoals ik er nog maar zelden een geproefd heb.
Morgen lekker uitslapen en luieren, het middeleeuwse stadje bezoeken en mediteren. Komt helemaal goed!
Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:
- Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
- Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
- Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)
