Dag 33 17/05 Gargilesse - La Maisonbraud 33 km

Het is echt mistig als ik om 7 uur uit mijn tent kruip maar heel snel lost die mist op en komt de zon er door. “Heb je daarstraks die vogels gehoord” vraagt Robert. Daarmee is de toon gezet voor vandaag. Ik let nu meer op geluiden dan op beelden: de vogels, de wind, het water, mijn eigen voetstappen, het zachtjes kreunen van mijn rugzak…

Ik was nog een paar sokken en een onderbroek uit en laad intussen mijn GSM op aan het net want de problemen met mijn powerbank zijn nog steeds niet van de baan. Mijn angst voor watertekort ben ik kwijt maar met die stroomperikelen ben ik nog niet klaar. Een uur na Robert kan ik dan toch ook vertrekken. Ik zie hem niet meer terug. We hebben ook geen telefoonnummers uitgewisseld. Hoeft ook niet, de babbel van gisteravond was een heel fijne ervaring op zich.

In de loop van de voormiddag hoor ik plots een nijdig geblaf vlak achter me. Een grote zwarte hond staat me aan te blaffen van op anderhalve meter. Ik denk onmiddellijk aan de hond waarmee Paulo Cuelho het aan de stok kreeg in zijn caminoboek. Ik probeer hem te bedaren maar dat lukt niet. Weg wezen is de enige optie, en dat is ook precies wat het beest wil. Hij beschermt gewoon zijn territorium.

De tocht van vandaag is bijzonder mooi maar ook heel zwaar. Er zijn een paar genadeloze hellingen en verder ellenlange klimpartijen. Ik zit alweer bijna in de hemel en heb dat nog verdiend ook met al dat klimwerk. Nader ik het massif central? Tussendoor kronkelt een smal, steil rotspad naar de rivier, gevolgd door een al even smal paadje dat bijna onzichtbaar wordt tussen de varens. Het wordt opnieuw klauteren over tal van boomstammen.

‘ s Middags kom ik aan in Eguzon, een klein stadje dat toch alles mee heeft. Er is een kerkje met mooie glasramen, een toeristisch bureau, een bakker en een kruidenier. In de eetgelegenheid verorber ik een ferme pannenkoek met geitenkaas, honing en rauwe ham. Een frisse Grimbergen daarbij smaakt heerlijk. Daarmee kan ik weer een eind verder. Belgische bieren zijn hier overigens algemeen goed vertegenwoordigd. Bij de kruidenier koop ik diepvriespaella die ik ‘s avonds klaar maak. Is eens wat anders dan al die pasta.

Er is me nog iets opgevallen: de witte koeien die me tot nu toe kwamen begroeten hebben sinds gisteren plaats gemaakt voor een bruin ras.

Crozant is dan opnieuw een aangename verrassing. Niet zozeer omwille van zijn ruïne maar om de wandeling langs het water. Het pad is zo pittoresk dat het al generaties lang schilders aantrekt. Ik kan me perfect voorstellen waarom. Het klaterende water en de vele rotsen in de rivier hebben echt wel wat. Ik moet me bedwingen om niet nog meer foto’s te maken.

Van hier uit is het nog 1613 km tot Compostela. We zijn er bijna, we zijn er bijna maar nog niet helemaal…

Voorbij Crozant loopt de weg kilometers door tussen velden en boerderijen. Ik blijf maar doorstappen in de veronderstelling dat ik toch ooit een dorp moet tegen komen. Maar dat gebeurt niet, en om half acht geef ik er de brui aan. Ik kom voorbij een picknickplek met tafel en een bronnetje en sla hier mijn tentje op. De paella wacht op me. Het is een lange dag geworden.

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)