Dag 29 13/05 Valigny - St. Amand Montrond 35 km

Het is eens iets anders als je door een haan wordt gewekt. Om 7 uur zit iedereen (verplicht) al aan de ontbijttafel. Een bont allegaartje is dit. De Nederlander voert net als gisteren bij het eten het hoge woord, neus in de lucht en een stem die boven alles uitgalmt. Zijn vrouw doet het wat rustiger aan. De twee Engelsen zijn dan al gepakt en gezakt. Ronald en Terry laten er geen gras over groeien en vertrekken al meteen na het ontbijt. Zij zijn de professionals onder ons. Ze hebben reeds al de mogelijke caminos doorheen Spanje en Portugal gelopen. Dit jaar doen ze er nog het Franse deel vanuit Vezelay bovenop. Hij is 72, zij 65, maar beiden nog behoorlijk kwiek. De rustigste van het gezelschap is Hatice, een Brusselse van Turkse origine.

Ik moet mijn tent nog opbreken, dus vertrek ik als laatste. De eerste die ik opraap is Hatice. Ze heeft pijnlijke voeten en vordert dus wat trager. Maar ondanks die voeten loopt ze te neuriën en stopt bij een bosje hortensia’s om er aan te ruiken. Ze heeft echt de caminospirit te pakken.

Ik bedenk dat ik deze camino begonnen ben vanuit de behoefte mijn spiritueel niveau een boost te geven maar tot nu toe is daar weinig van te merken, behalve het vertragen en genieten en de ervaring van synchroniciteit. Ik maak amper tijd om te mediteren, en als ik dat probeer verloopt het bijzonder moeizaam. Het lijkt niet te passen in mijn dagschema. ‘s Morgens is het opkrassen en weg wezen, ‘s avonds na mijn blog val ik gewoon om van vermoeidheid. De enige optie, bedenk ik, is om die meditaties in te lassen na mijn lunchpauze. Ook wil ik het schriftje gaan gebruiken dat ik speciaal daartoe meesleep maar dat tot nog toe blanco gebleven is.

Onderweg passeer ik het Nederlandse koppel dat even zit te herademen op een muurtje. Zij hebben blijkbaar een lokale bui geïncasseerd, ik nog geen druppel. Het weer is overigens voortreffelijk, ondanks een bijzonder grijze start.

Rond de middag eet ik mijn brood en probeer mijn voornemen waar te maken om te mediteren. Maar de angst daarbij “betrapt” te worden door mijn achtervolgers doet die poging mislukken.

In de vroege namiddag gooien twee fietsers de remmen dicht langs me. Het zijn Nederlandse pelgrims. Na een kort praatje rijden ze door maar stoppen 200 meter verder alweer bij 2 pelgrims. Het is blijkbaar het Britse echtpaar. Ik haal ze bij en laat ze algauw terug achter me. Ik lig nu blijkbaar op kop van het peloton. Ainay-le-Chateau is het enige gat onderweg dat enige belangstelling wekt.

Voorbij een bocht zie ik plots Hatice die me uit de andere richting tegemoet komt. Hoezo? Ik had die toch ver achter me gelaten! Ik snap er niks van. Ze ontkent dat ze een stuk heeft afgesneden maar ik zie geen andere uitleg want ze heeft me ook niet voorbij gestoken. Ik laat de verklaring voor wat ze is. Ze nodigt me uit om samen nu toch een kortere weg te kiezen. Hoewel ik na Premery gezworen had om trouw de camino te volgen is er iets in haar stem dat me toch doet zwichten. We vinden de shortcut maar staan al gauw tot heuphoogte in het natte gras. Hmmm… Schoenen en broek kletsnat. We worstelen er ons doorheen en komen terug op de camino terecht.

Eerst praten we over ditjes en datjes. Ik over mijn verleden als homeopaat, mijn ervaringen met vaccins. Zij zelf is gepensioneerd verpleegster. Heeft heel haar leven voor anderen gezorgd maar nooit voor zichzelf. Heeft twee maal COVID gehad maar legde haar lot in handen van het Universum en kwam er vlot doorheen. Mijn mond valt open. Ik vraag haar hoe zij als Turkse, dus vermoedelijk moslima, deze ideeën over het universum rijmt met haar godsdienst. Voor haar is het antwoord simpel: alles draait om Liefde, de essentie van alles. Mijn oren tuiten. Hier loop ik naast een wildvreemde vrouw wiens levensfilosofie exact overeenkomt met de mijne. Als kind is ze opgegroeid in een moslimgezin maar slecht behandeld door haar ouders. In de Koraanschool werd ze letterlijk op de vingers getikt als ze haar verzen niet uit het hoofd kende. Ze observeerde de leraars en haar ouders, besloot dat het hele verhaal niet klopte met haar gevoel van Liefde als enige essentie, en ging voor zichzelf denken. Bovendien had ze als kind al de ervaring van een Aanwezigheid, een donkere schim, die ze ervaarde als haar gids. Nu heeft ze geregeld contact met haar spirituele gidsen. Ook in haar dromen brengen die geregeld een boodschap. Als ze de ogen sluit ziet ze hen verschijnen. Ik leg haar uit dat bij mij juist dit een diep verlangen is: contact vinden met mijn gidsen en engelen, maar dat ik op dat vlak geen meter opschiet. Op de eerste plaats moet ik geduld hebben zegt ze. Verder zorgen dat mijn chakra’s in evenwicht raken via meditatie. En aandacht geven aan bomen, die helpen je verbinding te maken met je hogere zelf. Zelf mediteert ze het liefst aan de voet van een boom. Net als de Boeddha destijds toen hij verlicht werd… Lap, daar heb je ze weer: de bomen die me op deze tocht van in het begin fascineerden, me bijna leken aan te kijken en telkens opnieuw op mijn pad komen. Bomen en water, dat zijn de twee elementen die voor mij op deze camino zo prominent aanwezig zijn. Ik ben diep geraakt en ontroerd door deze opmerkelijke vrouw. Ze geeft me het gevoel de sleutel te zijn tot de deur naar echte spiritualiteit die ik tot nog toe tevergeefs zocht. Is dit een nieuwe start?

Voor we aankomen aan haar eindpunt van vandaag maak ik nog een foto van haar en zij wil een selfie van ons beiden. We geven mekaar een knuffel en terwijl ze van me wegloopt roept ze nog na: “Que tes angels te guident!” Mogen je engelen je de weg wijzen. Ik hou het niet meer, voel een rilling over mijn rug lopen, slaak een zucht vanuit het putje van mijn buik en laat mijn tranen de vrije loop.

Sint Amand is een ontgoocheling op alle vlakken. Mijn hotelletje is erg minnetjes. Er is geen receptie en morgen ook geen ontbijt. Ik was mijn kleren maar die zullen morgen gegarandeerd niet droog zijn, dus zal ik weer mijn eigen ‘droogkast’ moeten inschakelen in de hoop op goed weer. Het toeristisch bureau is gesloten, ook morgen zondag, dus geen stempel hier. De nieuwe mueslibars die ik zoek in de winkel zijn niet te vinden en de maaltijd in de bistro waar ik iets ga eten is ook al iets om snel te vergeten.

Maar goed, deze dag kan voor mij so wie so niet meer stuk. Ik ervaar hem als een mijlpaal. En dadelijk ga ik een chakrameditatie doen!

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)