Dag 14, 28/04 Germaine - Moussy

Het heeft geregend vannacht en ik vrees het ergste voor vandaag want ze hadden so wie so regen voorspeld. Ik moet dus een nieuwe tactiek ontwikkelen om mijn spullen zo droog mogelijk in mijn rugzak te krijgen. Ik noem het maar de “pamper-techniek”. Ik kan namelijk onderaan mijn rugzak een net spannen, als een pamper, waarboven ik dan alles kan inladen. Als alles klaar is breek ik mijn tent af en prop die in het onderste compartiment, onder de pamper. De stokken gaan in ieder geval in een van de zijzakken.

Ik wil heel graag langs Epernay lopen, ook al is dat een omweg, maar ik wil perse wat inkopen doen. Dus maar de kortste weg, langs de grote baan. Als ik op een stopplaats kom komt daar net een wagen aan van de dienst die de vuilnisbakken moet leeghalen. Beide mannen stappen onmiddellijk op me toe en bezweren me in de sterkst mogelijke termen niet langs die weg verder te gaan. Immers, even verder wordt het levensgevaarlijk. Er is totaal geen plaats voor voetgangers en de vrachtwagens zoeven er langs je door. Niet lang geleden is daar nog een zwaar ongeval gebeurd. Ze tonen me een alternatief parcours langs waar het wel kan. Het lijken me wel twee engelbewaarders die mijn reis vrijwaren van een levensgevaarlijke fase. Is het toeval dat ze net nu, net hier stoppen en me aanspreken? Ook al doorkruisen ze mijn plannen, toch dank ik hen en neem de door hen voorgestelde alternatieve route.

Pas tegen de middag bereik ik Dizy, een voorgemeente van Epernay. Het zou dus absolute waanzin geweest zijn dit stuk nog aan mijn tocht van gisteren te willen aanbreien. In Dizy tref ik een Leclerc (grootwarenhuis) waar ik het zeer gegeerde extra water, een blok kaas en wat mueslirepen bemachtig. En, hallelujah, ze serveren er ook verse huisgemaakte pizza’s. Die kans laat ik me niet ontglippen.

De pizza heeft blijkbaar de regen verdreven en ‘s namiddags wordt het behoorlijk warm. Ik trek in een boog verder om Epernay tot Moussy. Daar op het kruispunt bevindt zich een taverne en ik krijg opnieuw een fata morgana: een frisse Leffe. Voor Reims was dat een stuk rijstvlaai geweest. Helaas is de keet gesloten en ik moet op water verder.

Ook hier is het reliëf behoorlijk stijgend. Ik troost me met de gedachte dat het klimmen ooit moet stoppen, anders zit ik vanavond in de hemel en da’s niet de bedoeling. Die stop respecteer ik graag want het gaat hier alweer behoorlijk bergop!

Wat verder twijfel ik op een splitsing en vraag de weg aan een man die daar net in zijn auto zit. Blijkbaar moet ik rechtdoor, maar hij nodigt me uit voor een drankje bij hem thuis, even verderop. Ik aanvaard dankbaar. Wat extra water is welkom. Maar na het water volgt er zelfs een biertje en we raken aan de praat. Ik vraag of hij soms ook een plekje heeft waar ik mijn tent kan opslaan. Hij wijst naar het grasveld achter zijn huis. Zo, dat is alvast geregeld.

Raphael is een gepensioneerde champagneboer die moeite heeft om zijn leven een nieuwe invulling te geven. Zijn ogen staan droevig en mat. De eenzaamheid druipt er van af. Hij vraagt of ik niet bij hem wil blijven eten. Zijn vrouw moet weg en hij ziet er tegen op om alleen te eten. Ik stem toe. Tijdens de aperitief (champagne van 20 jaar oud uit eigen kelder) op het muurtje van zijn terras doet hij zijn verhaal. Twee jaar geleden liet hij zijn zaak aan zijn zoon over en die laat nu verstaan dat zijn advies er niet meer welkom is. Met zijn lesbische dochter is de relatie ronduit slecht. Tussen hem en zijn vrouw is de chemie verleden tijd had ik al gemerkt. Zijn beste vriend had hem proberen om te kopen rond zakelijke belangen, en in de gemeenteraad hadden ze hem ook al een mes in de rug gestoken. Hij benijdt me de vrienden die ik heb. Als klap op de vuurpijl lijdt hij aan een zware neurologische aandoening die zijn motoriek ernstig beperkt. Hij beseft dat de aftakeling onvermijdelijk is.

Het “eten” stelt niet veel voor: een schaaltje haringsla uit de koelkast, maar de wijn is lekker. Intussen raken we verzeild in diepgaande gesprekken. Over vriendschap en verraad, over God, geloof, eigenliefde, familie en bioteelt. Maar ook over ex-president Charles De Gaule, Fernandel, Jacques Brel en Georges Brassens. Raphael smacht naar ieder woord. Hij probeert nu zijn tijd te vullen met het kweken van een rijtje asperges, een spelletje golf op zijn privé golfterreintje achter zijn huis, het opkopen van alle stukken grond in de buurt, en last but not least zijn nieuwe grote liefde: Tina, een zevenjarige Highlander koe.

Ik vraag hem op de man af of hij niet alles heeft om gelukkig te zijn. Ja, hij heeft goed geboerd maar vindt toch dat het nog wat meer had mogen zijn… Zelfs overvloed maakt duidelijk niet gelukkig. Natuurlijk niet!

Zijn hele verhaal stemt zo overduidelijk overeen met een bepaald homeopatisch middel dat, na lang aarzelen, ik het toch waag dit te vermelden. Hij schrikt en gelooft niet in die dingen. Hij verklaart zichzelf Carthesiaans, gelooft enkel in de ratio en de wetenschap. Wanneer ik duidelijk maak dat ik absoluut niks wou opdringen, enkel een suggestie deed, begint hij zich te verontschuldigen. Overigens heb ik de grootst mogelijke moeite hem er van te overtuigen dat niet Rudolf Steiner maar Samuel Hahneman de grondlegger is van de homeopathie…

We praten door tot laat in de nacht. Hij heeft nog een paar grapjes in zijn mouw zitten maar die kunnen zijn depressieve stemming niet verhullen. Van dat tentje komt niks in huis, ik krijg een slaapplaats toegewezen in een losstaand rommelkamertje.

Ook deze ontmoeting is niet toevallig en zal volgens mij nog gevolgen hebben voor ons allebei.

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

  1. Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
  2. Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
  3. Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)