Dag 12, 26/04 Chateau Porcien - Reims

De zon schijnt lekker als ik om 7 uur opsta. Mijn regenjas en -broek verdwijnen dus in de rugzak. Mijn gezicht, benen en voeten behandel ik nog met de respectievelijke producten. Nog wat krachtvoer en een theetje en om 8 uur sta ik stappensklaar. Ik maak vorderingen! Bij de bakker haal ik nog een brood uit voor later. “Du pain, du vin et du Boursin”, dat is al wat je nodig hebt zeggen de Fransen. Wel, brood heb ik, wijn niet maar wel een lekker theetje, en die Boursin, dat zou maar een plakboel worden in mijn rugzak. Om 11 uur eet ik mijn brood met een stuk harde kaas dat ik nog van thuis overhield.

Het valt me op dat de mensen hier veel meer betrokken zijn bij de pelgrims. Geen afgestreken gezichten meer zoals in België. Het minste wat je terugkrijgt op een groet is een knik, een glimlach of een handgebaar. “Bonne ballade” roept een oud vrouwtje vanuit haar deuropening. Een auto stopt naast me. De chauffeur heeft 10 jaar geleden ook de camino gedaan. Mooie ervaring, weet hij nog. Zij deden gemiddeld 40 km per dag. Gemiddeld? Da’s heel wat. Ja, maar we waren gehaast, verklaart hij. Foei, gehaast? Dat past toch niet zo bij de camino.

Toch moet ik daar vandaag zelf voor uitkijken. Ik heb mijn zinnen gezet op Reims en dat is toch 40 kilometer van mijn vertrekpunt. Ik heb dus 2 belangrijke aandachtspunten vandaag: 1. rustig mijn eigen tempo wandelen zonder me te overhaasten en 2. geen onnodige kilometers lopen. Ik hou dus zeer strikt mijn GPS in het oog en maak geen meter omweg. Hoewel, op een bepaald moment laat zelfs die GPS me in de steek wanneer hij zegt dat ik aan de overkant van een rijweg gewoon rechtdoor moet. Maar er is helemaal geen pad aan de overkant! Ik volg mijn gevoel en loop een paar honderd meter naar links over de weg. Daar is wel een pad en dat brengt me bijna helemaal tot in Reims, kilometers lang altijd rechtdoor.

Hier en daar vind je, in the middel of nowhere, een oud metalen kruis langs de weg zoals wel vaker in Frankrijk. Deze vond ik mooi.

Een mooi moment vandaag was toen ik een Dagpauwoog een dansje zag maken boven het opschietende graan.

In de late namiddag zijn mijn reserves zoek. Ik eet een appel, drink wat thee en doe in de berm van de weg een dutje van een half uur. Mijn petje over mijn gezicht want de zon geeft katoen. Dat helpt en om 4 uur voel ik me fit genoeg om de laatste etappe van vandaag aan te vatten.

Een bijzonder moment was toen ik plots, in een flits, achterom keek. Drie meter achter me lag mijn petje op de grond… Dat is nu precies wat ik voorheen bedoelde met bewustzijn. Zonder wat dan ook gezien of gevoeld te hebben WIST ik plots dat er iets niet OK was. Zonder die alertheid was ik mijn petje kwijt geweest. Had ik in Hautrive hetzelfde gedaan met mijn kaarten dan had ik mezelf - en anderen - een hoop miserie bespaard. Ik leer bij…

Om 6 uur bereik ik Reims, maar dan begint het zoeken naar mijn logeeradres. Dat lukt niet zo best, ik heb die apps nog niet zo in de vingers. Een vrouw komt voorbij en ziet me staan zuchten. Of ze me kan helpen? Ze kent Reims goed en weet meteen waar ik naartoe moet. Maar dat is wel nog 4,5 km lopen door de stad. Ze merkt dat het beste er af is bij mij en biedt spontaan aan me met haar auto tot daar te brengen. Als ik nog geen reservatie had, had ik zelfs bij hen thuis mogen blijven slapen. Zij en haar echtgenoot droppen me tenslotte vlakbij het mini studiootje dat ik voor vannacht gereserveerd heb.

Morgen wordt een rustiger wandeldag want in de voormiddag wil ik toch nog wat van de stad zien, en misschien mijn Casio uurwerkje laten herstellen.

Maar dat is een verhaal op zich. Een van de eerste dagen was ik tijdens een worsteling met mijn rugzak aan een riem blijven hangen. Gevolg: de hechting van het bandje stuk. In Namen had ik dan een juwelierszaak gevonden om het te laten herstellen. De dame, een oude tante, bekijkt me al meteen met een blik van ‘wat moet zo’n landloper in godsnaam in mijn sjieke zaak’. Of ik mijn bandje kan laten herstellen? Wij doen geen uurwerken, mijnheer. Een collega in de buurt dan? Een korte hoofdbeweging maakt duidelijk dat voor haar het gesprek afgelopen is. Op dat moment komt haar zoon poolshoogte nemen. Hij ziet er ook uit alsof hij als baby meer azijn dan moedermelk gedronken heeft. Hij zegt niks maar grabbelt onder zijn toog naar een bakje vol pinnetjes. Dus toch uurwerken?! Hij duwt zijn loep bijna tot in zijn achterhoofd en kiest een pinnetje. Maar hij krijgt het niet door het bandje gewrongen. Het spijt me, monsieur. Toch nog eens geprobeerd, en nu lukt het. Met een triomfantelijke smile tot achter mijn oren groet ik de moeder super vriendelijk en verlaat de winkel. Helaas is het pinnetje toch niet de juiste maat en komt het bandje voortdurend terug los. Morgen probeer ik het hier in Reims nog eens. Ik heb nu ervaring 😉.

Overigens zijn die rugzak en ik goede vrienden geworden. Hij heeft geen geheimen meer voor mij, ik ken alle zakjes, riempjes en gespen, terwijl ik daar de eerste dagen in verloren liep. Mijn techniek om hem aan te doen is er ook flink op verbeterd. Komt dus helemaal goed.

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

  1. Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
  2. Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
  3. Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)