Dag 10, 24/04 Rocroi - Signy l’ Abbaye, 32 km

Ontbijt om 7h30, maar nadien nog blijven nakeuvelen met de artistieke vrouw des huizes over kunst, oude boeken en genealogie… Zelf schildert ze ook, liefst aquarellen. Het hele huis hangt er vol mee.

Dat maakt dat ze voor een wel heel bijzondere stempel zorgt in mijn caminoboekje: een originele aquarel!

Dan nog zorgen voor overnachting vannacht en mijn kledij zorgvuldig schikken en inpakken. Niet mijn specialiteit, maar in Dinant ben ik al een thermisch onderhemd kwijtgespeeld, dus moet ik hier maar een nieuwe gewoonte van maken als ik niet half naakt in Compostela wil aankomen. Zo wordt het toch nog 9h30 voor ik op straat sta. Gezien dit late uur verlaat ik het plan om gauw nog wat mooie kiekjes te maken van de stad. Een andere keer misschien.

Het weer zit mee en de weg is vlak. De zon laat de honderden tinten groen volop tot hun recht komen. Ik blijf af en toe even stilstaan en geniet van het landschap.

Plots voel ik onderweg nattigheid. Letterlijk. Water loopt gewoon langs mijn regenbroek af. Dat kan enkel uit mijn camelbak komen, maar hoe? Snel gooi ik mijn rugzak af, leg mijn kleren op mijn regenjas en haal het reservoir er uit. Het euvel is snel gevonden: het buisje waarlangs ik kan drinken is onderaan los gekomen, en mijn drie liter kostbaar drinkwater loopt gewoon weg. Slechts een beetje kan ik redden, dus zal ik het de rest van de dag zuinig aan moeten doen. Gelukkig zitten mijn kleren hogerop in de rugzak en zijn die niet kletsnat. Is dit mijn les van de dag? Als er zich een probleem voordoet de koe meteen bij de horens pakken om erger te voorkomen? Dat is dan toch deels geslaagd.

In Chilly slaat de klok 12 uur als ik me nestel in het bushokje naast de kerk om mijn lunch te verorberen. En dan gebeurt het weer. Een man komt voorbij en wenst me smakelijk eten. En of ik genoeg te drinken heb? Wel, eh, neen, eigenlijk niet. Wacht even, zegt de man en rept zich weg. Twee minuten later is hij terug met een anderhalveliterfles drinkwater. Zo’n dingen maken me gewoon happy. Ik dank hem hartelijk. Hoeft niet, zegt hij, c’ est normal! Daar heb je het weer. Iemand springt voor je in de bres en vindt dat doodnormaal, net als de vinders van mijn kaarten. Hij vindt het een kleine geste, voor mij is dat water van onschatbare waarde. Is het niet de hoogste tijd dat we gaan nadenken over wat ‘normaal’ is en wat niet?! Hoe zeer kan dat beetje extra aandacht en zorg iemand’s leven beïnvloeden! Hoe mooi wordt de wereld als we hier het ‘nieuwe normaal’ van maken in plaats van vuistjes, elboogjes en voetjes te geven!

Ik word er stil van en onderweg mijmer ik verder. Zonder twijfel is mijn zoektocht naar spiritualiteit de voornaamste drijfveer geweest voor deze camino. Maar wat is spiritualiteit? Zeker niet het zweverige dat velen er zich bij voorstellen. Voor mij is het op dit moment zo klaar als een klontje: spiritualiteit is synoniem met bewustzijn. Bewust van alles wat er zich op je huid en in je lichaam afspeelt. Bewust van je gedachten, je gevoelens, je intenties. Bewust van die twee vierkante meter rondom je. Bewust van de kever of de regenworm die je pad kruisen. Bewust van de iets ruimere omgeving, de bloemen en struiken langs je weg. Bewust van de hele omgeving, zo ver de horizon reikt. Bewust van het licht, de kleuren, de geuren rondom je. En voor mijn part nog verder: bewust van het hele universum. Hoe extreem zelden gebruiken we dit bewustzijn maar verschansen we ons in onze rede (wat niet hetzelfde is als ons gezond verstand!). Wat blijft er nog over van onze intuïtie terwijl die zo veel wegen kan openen waar ons verstand niet bij kan? Spiritualiteit is voor mij dus gewoon bewust leven, op al die niveau’s. Meditatie en mantra’s zijn daarbij mogelijke hulpmiddelen, maar zonder dit bewustzijn vormen ze niet meer dan een mooie, lege doos.

Ik besef ten volle dat veel lezers van deze blog aan dit soort gedachten geen boodschap hebben. Niet erg, ik kan daar inkomen. Gewoon doorscrollen zou ik zeggen. Maar voor mijn leven op dit moment, en voor mijn camino is dit besef zo cruciaal dat het niet vermelden ervan mijn hele verhaal gewoon fake zou maken. Wie het schoentje past trekke het aan. En de anderen: vooral niet van wakker liggen. Alleen, ik moest dit ei even kwijt…

Mijn tocht verloopt voorspoedig vandaag. Alleen is het in de namiddag gedaan met vlakke stukken en met de zon. Het begint weer te regenen en het is koud. Het laatste stuk bosweg voor ik Signy-l’Abbaye bereik is zelfs extreem zompig en modderig, en het is een wonder dat ik er zonder natte voeten doorheen kom. Even mis ik nog een afslag maar daardoor kom ik op de hoofdweg terecht waardoor ik zonder verder modderploeteren mijn reisdoel bereik.

Indien gewenst kan je je steentje bijdragen via een overschrijving op rek. nr. BE79 1030 8321 2833, met volgende drie opties:

1. Wil je mijn camino financieel steunen, vermeld dan ‘Compostela’.
2. Wil je Samenzorg steunen, vermeld dan ‘Samenzorg’. (www.samenzorg.nu)
3. Wil je Vrijland steunen, vermeld dan ‘Vrijland’ (www.vrijland.be)